Όταν τελείωναν οι μπογιές στην κασετίνα χρησιμοποιούσα αυτοσχέδιες για να ολοκληρώσω την ζωγραφιά. Το βερνίκι των νυχιών, το κραγιόν, το διορθωτικό, κάτι ξεχασμένα αρωματικά κεριά. Μετά άναβα το γκαζάκι και έκαιγα την άκρη από το χαρτόνι. Σκληρό χαρτί. Σκληρή ζωή. Δύσκολα καίγεται.
Έτσι ζωγράφιζα μικρή.
Πλέον έπαψα να ζωγραφίσω. Η ζωή ζωγραφίζει πια. Μου επιστρέφει σκληρά υλικά με τρυφερές μορφές και θέλει χρώμα από τα μαλλιά, τα μάτια, την καρδιά μου για να ολοκληρώσει το έργο της...
Προσφέρω όσα ζητήσει και πιο πολλά. Και περιμένω να δω πώς θα χρησιμοποιθήσει το διάφανο από τα δάκρυα που αντί να ζωγραφίσει γραμμές, τις σβήνει...