Κώδικας

Στο κέντρο της πόλης, όπου μαζεύονται οι πολλοί, οι συζητήσεις προσομοιάζουν αγέλη που πραγματεύεται κοινότοπα τα ίδια και ίδια ζητήματά της.
Γδύνομαι κι αφήνω το περίγραμμά μου εκεί. Μέσα στο πλήθος. Αόρατη ξεφεύγω προς εσένα, που πάντα μιλούσες μία γλώσσα που εκθείαζε, πέρα απ' τ' αντικείμενα και τις διαδικασίες, τον τρόπο που επικοινωνούν δύο άνθρωποι όταν απαρνιούνται το ρόλο, την ταυτότητα και τη γλώσσα τους.

Σπείρα

Όταν φορώ το ρούχο σου παύω να είμαι εγώ.
Βουτάω στη σκέψη σου και με τα χέρια σου
ψαρεύω τον εαυτό μου που τρέμει νεογέννητος
μέσα στο κρύσταλλο του ποτηριού που δροσίζει
την δίψα σου. 

Παγίδα

Η φωνή του, σαν άγριο χέρι μέσα σε βελούδινο γάντι, ψιθύριζε  με τρυφερότητα αγκαθωτούς φθόγγους μολύνοντας την ευπιστία της γυναίκας που καθόταν απέναντί του.
Όχι ότι εκείνη δεν είχε κριτήριο αξιολόγησης της αλήθειας και της ειλικρίνειας, μα να... ήταν μία από εκείνες τις συγκυρίες που ο εχθρός κατοικεί μέσα σου και συμμαχεί με τον απέναντι στήνοντάς σου παγίδες γοητείας, όπου μόνη σου σκαρφαλώνεις στην κορυφή του βράχου και πηδάς πάνω στα σπασμένα γυαλιά της επίπλαστης αθωότητας του ομιλούντος.

Φ ύ λ λ ο

Εκείνο το φύλλο που προσποιείται το νεκρό
σ' αυτό το ατελείωτο φθινόπωρο της αμηχανίας
μαστορεύει καλύτερα απ'  όλους
το αναπάντεχο που κουμπώνει σαν έκπληξη
στο κορμί αυτής της πρωτότυπης ιστορίας
που λέγεται η ΖΩΗ μας.






-> Υποψιασμένος να κοιμάσαι, ακόμη κι όταν πεθαίνεις.

Φυτεύοντας

Σ' αυτό το κηπάκι ας φυτεύσουμε μία αυτοφυή καλλιέργεια που δεν θέλει δούλους κηπουρούς για να ανθίσει. Κουράστηκαν οι εργάτες να δουλεύονται. Ας καλλιεργηθούν. Θα επιτρέψουμε στον καιρό να ορίσει το πότε θα ποτίζονται οι ρίζες. Έχουμε εμπιστοσύνη στη ζωή άλλωστε και ξέρουμε πως ποτέ δεν αποκλείει από τον κύκλο της οτιδήποτε δικαιώνει τον λόγο ύπαρξής του.

Σ' αυτό το κηπάκι ας φυτεύσουμε μία ιδέα αυτοφυή. Τρίτη φορά που υποβάλλομαι στην παρακολούθηση του Inception. Ελέγχω τα πιο  κρυφά μου κύτταρα, εκεί όπου δεν εισχώρησε η μόλυνση της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και φυτεύω στο βάθος της συνείδησης τον σπόρο που φέρει το όνομα 'αυτονομία μέσα στη συλλογικότητα'. Κάθομαι σιωπηλή στη θέση μου. Περιμένω να βρέξει και να ανθίσουν τα πρώτα ανθάκια.

 Ασάλευτη μπρος το θαύμα που δύναμαι να προκαλέσω, τεντώνω το χέρι μου προς την κάλπη. Φυτεύω μέσα της τον σπόρο που λέγεται 'αυτονομία μέσα στη συλλογικότητα' και περιμένω να ΑΝΘΙΣΕΙ.

Η δίνη του δίνομαι

Σε ήθελα έτσι όπως δεν μπόρεσες να δοθείς.
Δόθηκες έτσι όπως δεν μπόρεσα να σε έχω.

Σπίρτο

Όλοι με έναν αναπτήρα ανάβουν τριγύρω φωτιές.
Εκείνος με το σπίρτο, όμως, καίει το ενδεχόμενο.

Black hair, Red heart, Brown eyes

Όταν τελείωναν οι μπογιές στην κασετίνα χρησιμοποιούσα αυτοσχέδιες για να ολοκληρώσω την ζωγραφιά. Το βερνίκι των νυχιών, το κραγιόν, το διορθωτικό, κάτι ξεχασμένα αρωματικά κεριά. Μετά άναβα το γκαζάκι και έκαιγα την άκρη από το χαρτόνι. Σκληρό χαρτί. Σκληρή ζωή. Δύσκολα καίγεται.
Έτσι ζωγράφιζα μικρή.
Πλέον έπαψα να ζωγραφίσω. Η ζωή ζωγραφίζει πια. Μου επιστρέφει σκληρά υλικά με τρυφερές μορφές και θέλει χρώμα από τα μαλλιά, τα μάτια, την καρδιά μου για να ολοκληρώσει το έργο της...
Προσφέρω όσα ζητήσει και πιο πολλά. Και περιμένω να δω πώς θα χρησιμοποιθήσει το διάφανο από τα δάκρυα που αντί να ζωγραφίσει γραμμές, τις σβήνει...

Άλλη

Διασχίζω το δρόμο μαζί με τους πολλούς. Οι δρόμοι άγονοι και μπερδεμένοι. Το τσιμέντο το καταλαβαίνω. Το χώμα, γιατί;  Ξένη κι άγνωστη μπροστά σε ανακριτές και ζητιάνους. Φορώ ακόμη το εφαρμοστώ ταγέρ. Η σιλουέτα μου διαγράφεται καλλίγραμμη γιατί παίρνει το σχήμα του κορμιού και όχι της ψυχής. Δείχνω ταυτότητα. Δεν με πιστεύει κανείς. Δεν μου επιτρέπεται η είσοδος. Άλλο χρώμα μαλλιών, ματιών και τα χείλη πιο σαρκώδη. Μη φανταστείς! Είναι από τα δαγκώματα. Δαγκώνομαι κάθε φορά που οι καταστάσεις ζορίζουν.  Δαγκώνομαι κάθε φορά που σε σκέφτομαι δίπλα μου. Εγώ είμαι, μα δε με πιστεύει πλέον κανείς. Το εκμεταλλεύομαι και τους δηλώνω άλλο όνομα, άλλη ιδιότητα. Κι όλα τα εγκλήματα που κάνω καταγράφονται στο όνομα της Άλλης.

Χρώμα

Δεν τα βάφω ποτέ. Το στόμα πρέπει να βάφει, όχι να βάφεται. Όταν σου μοιάζει αχνό το κόκκινο χρώμα τους, δάγκωσε το μήλο. Η δυσαρμονία της δαγκωματιάς με πονά.
Ο πόνος με θυμώνει. Ο θυμός είναι που πιο κόκκινα κάνει τα χείλη μου κι εμένα ολόκληρη.