Είχα ακούσει ένα παραμύθι. Κάποιος πονηρός είχε ξεγελάσει ένα βασιλιά. Προσποιήθηκε τον ράφτη και του έφτιαξε μία αόρατη φορεσιά. Έπεισε το βασιλιά πως ήταν τόσο όμορφα ντυμένος, που εκείνος βγήκε από το παλάτι γυμνός. Όλοι σάστισαν, μα ο βασιλιάς είχε πειστεί τόσο, που έπειθε με τα ίδια επιχειρήματα τους χωρικούς.
Απόψε βγήκα στο μπαλκόνι γυμνή. Φοράω μόνο τα χάδια σου, κουμπωμένα στην πλάτη μου. Οι γείτονες τέτοια ώρα κοιμούνται. Δε θα με ρωτήσει κανείς γιατί. Το φεγγάρι μπορεί κάτι να τολμήσει να ρωτήσει, όμως η νύχτα έχει έτοιμη την απάντηση:
'τα ρούχα του έρωτα είναι από αόρατο ύφασμα φτιαγμένα.'
