Σήμερα θέλω να μικρύνει ο κόσμος,να κάνω ενα βήμα και να έρθω εκεί. Σήμερα θέλω έναν κόσμο μινιατούρα και ένα απέραντο κενό, άδειος χωρος, για ν'απλωσουμε όσα δε ζησαμε ποτέ και να τα ζήσουμε όλα.
Προχωράς προς το παράθυρο. Προχωράω προς τον παράδεισο. Εσύ βγαίνεις από το παράθυρο σαν άνεμος, μπαίνεις επισκέπτης στη σκέψη μου. Τη διαβρώνεις και χάνομαι. Θα γραφτούν πολλά τραγούδια. Κανένα δε θα μας χωρέσει ολόκληρους.
Επικρατεί ένα μαύρο φόντο. Νεκρή μουσική από ένα παρελθόν που ξεχάστηκε. Εμείς πιασμένοι από το χέρι. Βραδινοί επισκέπτες του ονείρου. Ένα αστέρι προβολέας πάνω μας και μία αγκαλιά να μας χορεύει. Η σάλα χορού είναι άδεια. Σκονισμένη με χρονική σκόνη. Τόσα χρονια αχρησιμοποίητη! Τελευταίες ανάσες από ενα ζευγαρι που ενωθηκε για λίγο, μα με τόσο παθος, σε εναν χορο μεταμφιεσμενων. Κάπου μία αόρατη ορχήστρα αρχίζει να παίζει. Ακούγονται βήματα. Φοβάμαι. Σου πιάνω το χέρι. Πιο πολύ φοβαμαι τις σκιες των χορευτων. Δεν ξερω αν καταφερουμε να ξεπερασουμε την ιστορια
του χώρου.
Προχωράμε αργά. Κάπου πεσμένες δύο μάσκες. Τις καθαρίζω. Σου δίνω τη μία και φοράω την άλλη. Και τότε φωτίζεται μαγικά ο χωρος. Το φως πέφτει μονο εκει που χορευουν τα διάφανα ζευγάρια, σαν ερωτευμένα φαντάσματα. Ο θόλος άνοιξε και μπήκαν τ' αστέρια. Η αόρατη ορχήστρα κάνει αισθητή την παρουσία της. Δεν υπαρχει τιποτε γήινο γυρω μας.Μα νιωθουμε τα παντα. Σαν να είχαμε βρεθεί ξανά εδώ. Σαν να ζήσαμε μία αλλοτινή ζωή μαζί.
Οι χορεύτες ξεκίνησαν ήδη να χορευουν διπλα μας.Εμείς χαμένοι, ακομη να συγχρονιστουμε. Με κοιτας βαθια στα ματια. Τα ρουχα μου φθειρονται. Λιωνουν. Γεννιεται αλλο υφασμα πανω στο σωμα μου. Βραδινή εμφάνιση ονείρου. Το ίδιο συμβαίνει και με σένα.
Βρήκαμε το βήμα ή μας βρήκε αυτό. Ξετυλίχτηκε ο χορευτικός διάδρομος και τον περπατήσαμε σχεδόν πετώντας.
Οι μάσκες ταιριάζουν απόλυτα. Τα ρούχα το ίδιο. Η μουσική σαν να γράφτηκε για μας. Και όλα αναδύουν ένα άρωμα γνώριμο από τα πολύ παλιά μας χρόνια. Τότε που ζούσε μόνο η ιδέα ότι μπορεί να γεννηθούμε.
Κι όμως όλα μαρτυρούν ότι αυτή τη στιγμή την ξαναζήσαμε μαζί. Ίσως σε μία άλλη ζωή. Ίσως σαν δύο άλλα κορμιά. Όμως πάντα εγώ. Πάντα εσύ. Γιατί οι ψυχές μένουν αναλοίωτες μέσα στο χορό. Και ακόμη θυμάμαι το παλιό όνομά σου. Σε λέγανε έρωτα, θυμάμαι.
