Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better!




Πλησίασες με ευθύνη δική σου. Έτσι πάντα έμπαινες και στον έρωτα. Χωρίς να υπολογίσεις τις συνέπειες. Όλα τα λάθη τα απόλαυσες. Εμπειρίες, έλεγες. Με έμαθες να απολαμβάνω κι εγώ τα ελαττώματά μου. Από τότε που σε γνώρισα ακούω τη φωνή μου που κρυφά μαρτυρά:
When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better!

Εσύ μου το έμαθες. Να μην κρύβω το θυμό. Να αφήνω τη λάβα να εκτοξευθεί ελεύθερη. Είχες πει ότι θα αντέξεις. Όμως, ξέρει κανείς να μας πει πού τελειώνει το πείσμα της γυναίκας;

Εγώ λέω στο φιλί. Μα και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Όταν έρθεις, φόρεσε πανοπλία. Θα είμαι bad, αλλα έτσι πάντα είμαι better!

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ονειροπόληση




Σήμερα θέλω να μικρύνει ο κόσμος,να κάνω ενα βήμα και να έρθω εκεί. Σήμερα θέλω έναν κόσμο μινιατούρα και ένα απέραντο κενό, άδειος χωρος, για ν'απλωσουμε όσα δε ζησαμε ποτέ και να τα ζήσουμε όλα.
Προχωράς προς το παράθυρο. Προχωράω προς τον παράδεισο. Εσύ βγαίνεις από το παράθυρο σαν άνεμος, μπαίνεις επισκέπτης στη σκέψη μου. Τη διαβρώνεις και χάνομαι. Θα γραφτούν πολλά τραγούδια. Κανένα δε θα μας χωρέσει ολόκληρους.

Επικρατεί ένα μαύρο φόντο. Νεκρή μουσική από ένα παρελθόν που ξεχάστηκε. Εμείς πιασμένοι από το χέρι. Βραδινοί επισκέπτες του ονείρου. Ένα αστέρι προβολέας πάνω μας και μία αγκαλιά να μας χορεύει. Η σάλα χορού είναι άδεια. Σκονισμένη με χρονική σκόνη. Τόσα χρονια αχρησιμοποίητη! Τελευταίες ανάσες από ενα ζευγαρι που ενωθηκε για λίγο, μα με τόσο παθος, σε εναν χορο μεταμφιεσμενων. Κάπου μία αόρατη ορχήστρα αρχίζει να παίζει. Ακούγονται βήματα. Φοβάμαι. Σου πιάνω το χέρι. Πιο πολύ φοβαμαι τις σκιες των χορευτων. Δεν ξερω αν καταφερουμε να ξεπερασουμε την ιστορια
του χώρου.
Προχωράμε αργά. Κάπου πεσμένες δύο μάσκες. Τις καθαρίζω. Σου δίνω τη μία και φοράω την άλλη. Και τότε φωτίζεται μαγικά ο χωρος. Το φως πέφτει μονο εκει που χορευουν τα διάφανα ζευγάρια, σαν ερωτευμένα φαντάσματα. Ο θόλος άνοιξε και μπήκαν τ' αστέρια. Η αόρατη ορχήστρα κάνει αισθητή την παρουσία της. Δεν υπαρχει τιποτε γήινο γυρω μας.Μα νιωθουμε τα παντα. Σαν να είχαμε βρεθεί ξανά εδώ. Σαν να ζήσαμε μία αλλοτινή ζωή μαζί.
Οι χορεύτες ξεκίνησαν ήδη να χορευουν διπλα μας.Εμείς χαμένοι, ακομη να συγχρονιστουμε. Με κοιτας βαθια στα ματια. Τα ρουχα μου φθειρονται. Λιωνουν. Γεννιεται αλλο υφασμα πανω στο σωμα μου. Βραδινή εμφάνιση ονείρου. Το ίδιο συμβαίνει και με σένα.
Βρήκαμε το βήμα ή μας βρήκε αυτό. Ξετυλίχτηκε ο χορευτικός διάδρομος και τον περπατήσαμε σχεδόν πετώντας.
Οι μάσκες ταιριάζουν απόλυτα. Τα ρούχα το ίδιο. Η μουσική σαν να γράφτηκε για μας. Και όλα αναδύουν ένα άρωμα γνώριμο από τα πολύ παλιά μας χρόνια. Τότε που ζούσε μόνο η ιδέα ότι μπορεί να γεννηθούμε.
Κι όμως όλα μαρτυρούν ότι αυτή τη στιγμή την ξαναζήσαμε μαζί. Ίσως σε μία άλλη ζωή. Ίσως σαν δύο άλλα κορμιά. Όμως πάντα εγώ. Πάντα εσύ. Γιατί οι ψυχές μένουν αναλοίωτες μέσα στο χορό. Και ακόμη θυμάμαι το παλιό όνομά σου. Σε λέγανε έρωτα, θυμάμαι.



Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Παιχνίδια στην άμμο




Μπορεί ο άνεμος να πιάσει τη θάλασσα;
Η γυναίκα ντύθηκε θάλασσα. Ο άντρας ντύθηκε άνεμος.

Γυναίκα: Πιάσε με!
Άντρας: Κι αν σε πιάσω τι;
Γυναίκα: Θα σου πω μία αλήθεια μου.
Άντρας: Τρέχω, είμαι πιο γρήγορος. Σε φτάνω.
Γυναίκα: Κολυμπάω στην άμμο. Έρπομαι. Το βρεγμένο πόδι μου γλιστράει από το χέρι σου. Σου ξεφεύγω!
Άντρας: Σε κυνηγάω. Σε φτάνω ξάνα. Σε πιάνω.
Γυναίκα: Στρέφω το κεφάλι μου. Χάνεις το βλέμμα μου. Δε σε κοιτάζω. Το βλέμμα μου σου ξέφυγε. Δεν με έπιασες ολόκληρη!
Άντρας: Έρχομαι στη μεριά που γέρνεις. Σε κοιτάζω στα μάτια. Σε φιλάω.
Γυναίκα: Κρύβω τη γλώσσα μου. Φιλάς μόνο τα χείλη. Η γλώσσα σού ξεφεύγει. Πάλι δε με έπιασες ολόκληρη.
Άντρας: Δεν παραιτούμαι. Συνεχίζω. Σε φιλάω απαλά. Τρυφερά. Αφήνεσαι και ανταποδίδεις το φιλί. Σε πιάνω!
Γυναίκα: Πρέπει να με πιάσεις ολόκληρη για να ισχύει η συμφωνία. Ολόκληρη θα πει να με πιάσεις ψυχή και σώμα.


Πιάνεται η ψυχή της γυναίκας; Υπάρχει τρόπος;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Πιο μέσα, πιο πέρα, πιο μακριά




Βγήκα από τη σπηλιά. Περπάτησα ώρες, μέρες με τη σκέψη. Περπατάνε οι σκέψεις; Ναι! λαχανιάζουν κιόλας. Σκοντάφτουν. Πέφτουν, μα ξανασηκώνονται και συνεχίζουν. Οι σκέψεις. Κάποιες φορές τρομάζουν μέσα στη μοναξιά τους. Άλλες φορές βρίσκουν συνοδοιπόρους που περιπλανιούνται χρόνια στα δάση των κειμένων.
Ας ανάψουμε φωτιά. Να κάψουμε μερικες λέξεις να ζεσταθούμε. Τι λες; Διάλεξε το προσάναμμα,όσο ετοιμάζω το έδαφος. Ποια λέξη καίγεται πιο όμορφα; Κάποιοι λένε η λέξη 'καρδιά'. Δεν ξέρω. Έχω δει και ένα 'φιλί' σε έκρηξη και εντυπωσιάστηκα, αν και το θεωρώ επικίνδυνο σ'αυτο το εύφλεκτο δάσος που είμαστε. Έχω δει και τα 'σώματα' να παίρνουν φωτιά και να λαμπιρίζει ο βραδινός ουρανός, να φωτίζονται όλα τα σκοτεινά σημεία της σκέψης. Δύσκολη απόφαση.
Το μέρος σου αρέσει ή να περπατήσουμε λίγο ακόμη, μήπως συναντήσουμε κάποιο ξέφωτο; Όμως, εκεί μπορεί να έχουν μαζευτεί κι άλλοι. Όχι, σήμερα δε θέλω πολυκοσμία. Σήμερα το βράδυ θα ανάψουμε λίγοι τη φωτιά. Αυτοί που έχουμε βρεθεί έστω και μία φορά νοερά στην τελετή γέννησης μιας σπίθας από μία σκέψη. Λίγοι. Μετρημένοι. Θα μετρήσουμε σπίθες. Θα βάλουμε φωτιά στις σκέψεις. Και θα ζεστάνουμε την καρδιά μας.

Πρώτη λέξη ας καεί η ΚΑΡΔΙΑ. Ο επόμενος διαλέγει τη δική του λέξη, μέχρι να εξαπλωθεί η φωτιά πιο μέσα, πιο πέρα, πιο μακριά.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Μυστήριο




Αν έψαχνα το χρώμα του με κλειστά μάτια θα διάλεγα το μαύρο. Το βαθύ, το σκούρο, το νυχτωμένο, το αδιαπέραστο. Αν ήθελα να το περιγράψω θα διάλεγα μόνο μία λέξη: γυναίκα. Αν αποφάσιζα να το ηχοποιήσω θα διάλεγα τη σύνθεση που ακούγεται εδώ, μέσα στη σπηλιά μου. Αν είχα σκοπό να το κλείσω κάπου, θα διάλεγα ένα βλέμμα.
Όμως ξέρω ότι δεν έχει απόλυτο χρώμα, δεν περιγράφεται με μία μόνο λέξη κι ας είναι τόσο πολύπλοκη όσο η 'γυναίκα', δεν έχει αποκλειστικό ήχο, δεν κλείνεται πουθενά.

Το μυστήριο δεν ερμηνεύεται, αλλιώς δε θα ήταν μυστήριο. Αν το συναντήσεις προσπάθησε να θαυμάσεις το μεγαλείο του. Μόνο ο θαυμασμός σου μπορεί να το αγγίξει, τίποτε άλλο.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Αχχχχ μωρό μου (२)




Και αφού θυμώσει το μωράκι σου και πάει λίγο πιο κει για να δεις ελεύθερα τον ήλιο, το φεγγάρι και όλα όσα σου έκρυβε γυρίζεις ξανα και λες:
-Έλα λίγο πιο κοντά βρε μωρό μου. Πολύ μακρια πήγες!


Αχχχχ... γυναίκες ανικανοποίητες.
Ξέρω. Ξέρω.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Απόψε κλείσε τα μάτια





Απόψε κλείσε τα μάτια. Θα κάνουμε ένα μαγικό. Σαν ξόρκι παλιό της νύχτας. Με λόγια απλά. Δύο λεξεις. Μπορεί να εμφανίσει μπροστά σου δύο μάτια από το πουθενά. Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς σώμα. Μόνο δύο μάτια λατρεμένα. Μαύρα μάτια, στο χρώμα της μαγείας. Σαν θάλασσες μυστηρίου. Ίσως σαν κομμάτια βραδινού ουρανού.
Κλείσε τα μάτια σου. Άφησε το σώμα σου ελεύθερο να ταξιδέψει. Να ανασαίνεις ανάλαφρα. Σαν χνούδι που παίζει ανέμελα. Απαλή αναπνοή. Ήσυχο μυαλό. Και τώρα ρίξε ένα βότσαλο στο πηγάδι της σκέψης σου. Ο ουρανός ταράχτηκε. Άνοιξε μία ρωγμή στο νερό. Η ησυχία παραμένει ακλόνητη. Τώρα συγκεντρώσου σε εκείνα τα μάτια. Εγώ στα μαύρα. Εσύ όπου αγαπάς.

Μένει ένα βήμα. Οι μαγικές λέξεις: 'Σ'αγαπάω.'
Προσοχή: με τελεία στο τέλος. Το σ'αγαπάω από μόνο του φοράει θαυμαστικά και το μέγεθος δε χρειάζεται να συνοδεύεται από το πολύ.
Πες το άλλη μία φορά: 'Σ'αγαπάω.'

Δύο μάτια γεννήθηκαν από το τίποτε και σε κοιτάζουν. Είναι τα μάτια που αγαπάς.