Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Το φιλί-δειλό ξόρκι




Ένα φιλί σε παραμονεύει। Δεν τολμά να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί θα αποκαλυφτεί το μονοπάτι που οδηγεί στα χείλη σου. Και τότε θα περπατηθεί από όλες τις νεράιδες।
Έτσι, κάθεται σιωπηλό και σε κρυφοκοιτάζει। Δειλά।




Τα ξόρκια θέλουν προσοχή γιατί μπορεί να πετύχουν, μα να πετύχουν για όλους και να χάσεις τη μοναδικότητα που απαιτεί η μαγεία.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Το ρολόι



Οι δείκτες του ρολογιού έτρεχαν μαζί μας। Μετρούσαν αλήθειες। Οι αλήθειες μιλούσαν παιδικά। Τα παιδιά τότε ελεύθερα έπαιζαν, μάλωναν και μόνιαζαν। Μόλις χάθηκαν τα μαλώματα, οι δείκτες άρχισαν να μετρούν ψέματα। Μεγαλώσαμε κι εμείς। Αλλάξαμε ονόματα। Ήσουν ο Νιλς, ήμουν η Χέλμα, σε κάποιο παλιό ρολόι χαμένοι πια।

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Πρέπει να με αλλάξεις



Βούλιαξα σ'αυτό το έλος μιας σχέσης που ίδια μένει τόσα χρόνια। Τόσες στιγμές χωρίς προσωπικότητα। Ίδιες। Ανούσια ίδιες και μικρές। Και εγώ μέσα στο χωλ, στο σαλόνι, στο δωμάτιο, στο μπάνιο, σαν έπιπλο που αλλάζει θέση, αλλά όχι δυναμική।
Πίνω τον καφέ μου। Σχεδόν χλιαρό, εδώ και ώρα। Χαζεύω έξω। Κουράστηκα। Πίστεψέ με। Θέλω να μου δώσεις το χέρι σου ή να γυρίσεις την πλάτη σου। Να με σκουντήξεις। Να με σπρώξεις। Να φοβηθώ μην σε χάσω। Να ζεστάνεις πάλι τον καφέ। Να αλλάξεις τη θερμοκρασία του δωματίου। Να βγάλω τα ρούχα μου ή να ντυθώ πιο ζεστά। Να με αιφνιδιάσεις। Να σε περιμένω από εκεί και να έρχεσαι ανάποδα ή να μην έρχεσαι καθόλου। Να καθυστερείς σαν την άνοιξη και να με πονάς।
Κουράστηκα να είμαι προβλέψιμη। Να είσαι κι εσύ। Να είναι και η σχέση μας। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω।
Οι εποχές αλλάζουν। Η ζωή ανανεώνεται। Γιατί όχι κι εμείς;
Πέρασαν οι απόκριες। Δεν φοράω μάσκες, αλλά όταν έρθεις από τη δουλειά δε θα με γνωρίσεις। Αλλάζω। Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω και είναι δύσκολο να με δεχτείς ή να με πολεμήσεις। Γιατί όλοι μας δύσκολα δεχόμαστε τον εαυτό μας, όμως και δύσκολα τον πολεμάμε।
Αυτό το δύσκολο κομμάτι της συμβίωσης θα αναθερμάνει τη σχέση μας και το φιλί μας θα το ζητάμε και δε θα το δίνουμε από συνήθεια।
Σου στέλνω μύνημα επείγον। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω। αλλιώς...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Μην περιμένεις




Βγήκε για λίγο το βλέμμα της έξω από το παράθυρο। Το χρόνο τον νιώθεις όταν σφίγγει γύρω σου τη μεζούρα του। Την μετρούσε εδώ και ώρα। Κάτι του ξέφευγε κι όλο από την αρχή μετρούσε τα μακριά της δάχτυλα, τη λεπτή της μέση, τα πόδια της, το πλατύ χαμόγελο। Κι απορούσε με το κουράγιο της να γελά।

Τελευταία μέρα। Αύριο έρχεται η άνοιξη। Εκείνη θα λείπει। Κανονίστηκε το δρομολόγιο। Με το νυχτικό θα ταξίδευε। Ο οδηγός είχε έρθει ξημερώματα। Λίγο πριν μυρίσει άνοιξη ο αέρας। Εκείνη έγυρε στο μαξιλάρι। Έκλεισε τα μάτια και με έναν αναστεναγμό χάθηκε στο ταξίδι।
Μην περιμένεις। Πάντα έρχεται η άνοιξη । Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।
Τόσα λουλούδια ανθισμένα। Τι να τα κάνω όταν δεν έχω παράθυρα ανοιχτά εκείνα τα όμορφα μάτια της να δουν αυτό που βλέπω;

Μην περιμένεις।Πάντα έρχεται η άνοιξη। Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।