Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Αλυσίδα ευχών




Πλησιάζει η μεγάλη στιγμή, το διαιθάνομαι. Μικρή πίστευα στον άγιο Βασίλη. Σήμερα ξέρω.
Ετοιμάστηκα σαν να πρόκειται να παρεβρεθώ σε μία επίσημη εκδήλωση. Δε θα πάω πιο πέρα από το δωμάτιό μου. Ότι ζητήσω, θα το ζητήσω από μένα. Θα ορκιστώ στην αλυσίδα των ευχών, πως θα προσπαθήσω να πραγματοποιήσω τις ευχές μου. Μπροστά στον καθρέφτη της αλήθειας, εγώ ενώπιόν μου, υπόσχομαι.
Βγάζω τη χρυσή αλυσίδα από το λαιμό μου. Κάθε κρίκος είναι και μία ευχή. Έχω έτοιμο το χαρτάκι. Όλη τη χρονιά το συμπλήρωνα. Σήμερα η μέρα των ευχών.

Μαγικά ξόρκια δεν υπάρχουν.
Κούνησε τα χέρια σου στο πέλαγος για να σωθείς.
Κούνησε τα χέρια σου στη ζωή για να αποκτήσεις.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ένας άνθρωπος, μόνο ένας.




Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μαγικοί. Στα χέρια τους κρατούν χρώματα παράξενα, που δεν τα έχεις δει πουθενά. Περπατάνε ήσυχα στην σωστή πλευρά του δρόμου, χωρίς να προκαλούν την προσοχή σου. Είναι αθέατοι, όμως η αύρα τους χρωματίζει το σκούρο σακάκι. Αν καταφέρεις να αποσπάσεις μία ματιά τους, μπορείς να νιώσεις τη μαγεία τους.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μιλάνε μονοσύλλαβα. Μπορούν με λίγα λόγια να πουν πολλά. Μπορούν με λίγες πράξεις να φέρουν ευτυχία. Είναι ικανοί με απλά πράγματα καθημερινής ζωής να χτίσουν παραδείσους.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι υπεράνθρωποι. Ζουν ανάμεσά μας. Αν τύχει να ερωτευτείς ένα από αυτούς, η ζωή σου απότομα αλλάζει. Μαθαίνεις δίπλα τους να βλέπεις τη μαγεία των πραγμάτων.
Ένας τέτοιος άνθρωπος φωτογραφίστηκε αόρατα πίσω από αυτό το κείμενο. Δεν το ξέρει. Όμως, το ομολογούν οι λίγες λέξεις που έχουν το άρωμά του.

Τι άρωμα φοράς σήμερα;
Εγώ ακόμη φοράω το άρωμα που μου χάρισες.
Το άρωμα της μαγείας.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Να μου θυμίζεις




Εγώ εύκολα ξεχνάω. Ξεχνάω πώς περνάει γρήγορα ο καιρός και πάλι κοντεύουν Χριστούγεννα. Ξέχασα τι δώρο μου ζήτησες όταν σε ρώτησα τι θέλεις πιο πολύ. Σαν αφηρημένη τελευταία χάνομαι σε ένα χάσμα ανάμεσα στα σημαντικά και στα ασήμαντα. Τότε σε χρειάζομαι πιο πολύ.


Να μου θυμίζεις τις ημερομηνίες της χαράς. Να θυμάμαι να νιώθω ευτυχισμένη. Να μου θυμίζεις τα παιδικά τραγούδια. Το λόγο που ακόμη επιμένουμε να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, ενώ γύρω μας δεν μπορώ να βρω τόσες ανθρώπινες καρδιές να στολίσω το δέντρο μας. Να μου θυμίζεις όσα ξεχνάω με τη θέλησή μου. Να μου θυμίζεις ... γιατί κάποια στιγμή στα αλήθεια θα ξεχάσω ότι έζησα!

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μπλέχτηκες




Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στα μαλλιά μου! Σαν χτένα που χαϊδεύει τους κόμπους που κάνουν οι μπούκλες στο παιχνίδι τους με τον άνεμο.

Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στα φύλλα της καρδιάς μου και να χάνεις το δρόμο για την έξοδο και να μένεις χωρίς ανάσες περιμένοντας το φιλί!

Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στη φούστα μου! Και εκεί κλείνοντας τα μάτια γίνομαι αόρατη και μπλέκομαι κι εγώ με τις επιθυμίες σου!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αόρατο ύφασμα




Είχα ακούσει ένα παραμύθι. Κάποιος πονηρός είχε ξεγελάσει ένα βασιλιά. Προσποιήθηκε τον ράφτη και του έφτιαξε μία αόρατη φορεσιά. Έπεισε το βασιλιά πως ήταν τόσο όμορφα ντυμένος, που εκείνος βγήκε από το παλάτι γυμνός. Όλοι σάστισαν, μα ο βασιλιάς είχε πειστεί τόσο, που έπειθε με τα ίδια επιχειρήματα τους χωρικούς.

Απόψε βγήκα στο μπαλκόνι γυμνή. Φοράω μόνο τα χάδια σου, κουμπωμένα στην πλάτη μου. Οι γείτονες τέτοια ώρα κοιμούνται. Δε θα με ρωτήσει κανείς γιατί. Το φεγγάρι μπορεί κάτι να τολμήσει να ρωτήσει, όμως η νύχτα έχει έτοιμη την απάντηση:
'τα ρούχα του έρωτα είναι από αόρατο ύφασμα φτιαγμένα.'

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Κάτι κυλάει




Ακούγεται μία βοή. Σαν να έρχεται από μακριά. Όσες φορές σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια, την άκουσα πιο δυνατή να με πλησιάζει. Κλείστηκα στη σπηλιά μου. Στο δωμάτιο με το σκούρο γραφείο και το φως να ανακρίνει τα γραπτά. Η βοή ακόμη πιο δυνατή. Σαν κύμα τεράστιο. Σαν ποτάμι αγριεμένο. Σαν βροχή που ήθελε να καταπιεί τον κόσμο. Εμένα. Φοβήθηκα. Δεν είχε σχήμα. Είχε μόνο βοή. Και όλο πλησίαζε. Όμως ερχόταν από μέσα μου.

Κυλάει η αγάπη; Είναι θάλασσα; Βροχή; Ποτάμι; και πώς χώρεσε όλη αυτή η βοή μέσα μου;
Το χέρι μου τρέμει. Πιάνω το μελανοδοχείο και χύνω όλο το χρώμα πάνω στο χαρτί. Αδειάζω τη θάλασσα και μένω να κολυμπάω εκεί. Εγώ, σαν νησί χωρίς σταθερό σημείο. Έρμαιο στο κύμα, που συνέχεια βάλλεται από το βοή που αναγγέλει τον ερχομό. Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν έρχεται; Κυλάει η αγάπη στο αίμα; Παρασύρει νησιά;

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

The game




Δε θα σου πω ποιο είναι το ψέμα. Το παιχνίδι ακόμη συνεχίζεται. Δε θα σου μαρτυρήσω ούτε την αλήθεια. Οι κανόνες πάντα ήταν αυστηροί. Όποιος περάσει πρώτος τη διαχωριστική γραμμή χάνει. Όμως εσύ διπλωματικά συνέχεια απλώνεσαι μέσα μου, λέγοντας πως είμαι σώμα δικό σου και δεν παραβαίνεις τον κανόνα. Κι εγώ όλο πείθομαι. Μαγικά.

Αλήθεια, τι παιχνίδι είναι αυτό που παίζουμε τοσο καιρό;

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Επέτειος




-Σ'αγαπώ, είπε το φιλί.
Τα χείλη απάντησαν με ένα ρίγος που κάνει την καρδιά να ερωτεύεται.Έτσι σε γνώρισα. Σαν φιλί. Σαν ρίγος.
Σαν σήμερα, ήταν η πρώτη μέρα της νοσταλγίας του φιλιού μας. Η πρώτη μέρα μετά το πρώτο ερωτικό μας δείπνο, με πρώτο πιάτο το φιλί. Ακόμη η γεύση του χορταίνει το στόμα μου. Δε θα ζητήσω άλλο δώρο.
Μόνο φίλα με.
Σήμερα έχουν επέτειο οι αναμνήσεις μας.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better!




Πλησίασες με ευθύνη δική σου. Έτσι πάντα έμπαινες και στον έρωτα. Χωρίς να υπολογίσεις τις συνέπειες. Όλα τα λάθη τα απόλαυσες. Εμπειρίες, έλεγες. Με έμαθες να απολαμβάνω κι εγώ τα ελαττώματά μου. Από τότε που σε γνώρισα ακούω τη φωνή μου που κρυφά μαρτυρά:
When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better!

Εσύ μου το έμαθες. Να μην κρύβω το θυμό. Να αφήνω τη λάβα να εκτοξευθεί ελεύθερη. Είχες πει ότι θα αντέξεις. Όμως, ξέρει κανείς να μας πει πού τελειώνει το πείσμα της γυναίκας;

Εγώ λέω στο φιλί. Μα και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Όταν έρθεις, φόρεσε πανοπλία. Θα είμαι bad, αλλα έτσι πάντα είμαι better!

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ονειροπόληση




Σήμερα θέλω να μικρύνει ο κόσμος,να κάνω ενα βήμα και να έρθω εκεί. Σήμερα θέλω έναν κόσμο μινιατούρα και ένα απέραντο κενό, άδειος χωρος, για ν'απλωσουμε όσα δε ζησαμε ποτέ και να τα ζήσουμε όλα.
Προχωράς προς το παράθυρο. Προχωράω προς τον παράδεισο. Εσύ βγαίνεις από το παράθυρο σαν άνεμος, μπαίνεις επισκέπτης στη σκέψη μου. Τη διαβρώνεις και χάνομαι. Θα γραφτούν πολλά τραγούδια. Κανένα δε θα μας χωρέσει ολόκληρους.

Επικρατεί ένα μαύρο φόντο. Νεκρή μουσική από ένα παρελθόν που ξεχάστηκε. Εμείς πιασμένοι από το χέρι. Βραδινοί επισκέπτες του ονείρου. Ένα αστέρι προβολέας πάνω μας και μία αγκαλιά να μας χορεύει. Η σάλα χορού είναι άδεια. Σκονισμένη με χρονική σκόνη. Τόσα χρονια αχρησιμοποίητη! Τελευταίες ανάσες από ενα ζευγαρι που ενωθηκε για λίγο, μα με τόσο παθος, σε εναν χορο μεταμφιεσμενων. Κάπου μία αόρατη ορχήστρα αρχίζει να παίζει. Ακούγονται βήματα. Φοβάμαι. Σου πιάνω το χέρι. Πιο πολύ φοβαμαι τις σκιες των χορευτων. Δεν ξερω αν καταφερουμε να ξεπερασουμε την ιστορια
του χώρου.
Προχωράμε αργά. Κάπου πεσμένες δύο μάσκες. Τις καθαρίζω. Σου δίνω τη μία και φοράω την άλλη. Και τότε φωτίζεται μαγικά ο χωρος. Το φως πέφτει μονο εκει που χορευουν τα διάφανα ζευγάρια, σαν ερωτευμένα φαντάσματα. Ο θόλος άνοιξε και μπήκαν τ' αστέρια. Η αόρατη ορχήστρα κάνει αισθητή την παρουσία της. Δεν υπαρχει τιποτε γήινο γυρω μας.Μα νιωθουμε τα παντα. Σαν να είχαμε βρεθεί ξανά εδώ. Σαν να ζήσαμε μία αλλοτινή ζωή μαζί.
Οι χορεύτες ξεκίνησαν ήδη να χορευουν διπλα μας.Εμείς χαμένοι, ακομη να συγχρονιστουμε. Με κοιτας βαθια στα ματια. Τα ρουχα μου φθειρονται. Λιωνουν. Γεννιεται αλλο υφασμα πανω στο σωμα μου. Βραδινή εμφάνιση ονείρου. Το ίδιο συμβαίνει και με σένα.
Βρήκαμε το βήμα ή μας βρήκε αυτό. Ξετυλίχτηκε ο χορευτικός διάδρομος και τον περπατήσαμε σχεδόν πετώντας.
Οι μάσκες ταιριάζουν απόλυτα. Τα ρούχα το ίδιο. Η μουσική σαν να γράφτηκε για μας. Και όλα αναδύουν ένα άρωμα γνώριμο από τα πολύ παλιά μας χρόνια. Τότε που ζούσε μόνο η ιδέα ότι μπορεί να γεννηθούμε.
Κι όμως όλα μαρτυρούν ότι αυτή τη στιγμή την ξαναζήσαμε μαζί. Ίσως σε μία άλλη ζωή. Ίσως σαν δύο άλλα κορμιά. Όμως πάντα εγώ. Πάντα εσύ. Γιατί οι ψυχές μένουν αναλοίωτες μέσα στο χορό. Και ακόμη θυμάμαι το παλιό όνομά σου. Σε λέγανε έρωτα, θυμάμαι.



Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Παιχνίδια στην άμμο




Μπορεί ο άνεμος να πιάσει τη θάλασσα;
Η γυναίκα ντύθηκε θάλασσα. Ο άντρας ντύθηκε άνεμος.

Γυναίκα: Πιάσε με!
Άντρας: Κι αν σε πιάσω τι;
Γυναίκα: Θα σου πω μία αλήθεια μου.
Άντρας: Τρέχω, είμαι πιο γρήγορος. Σε φτάνω.
Γυναίκα: Κολυμπάω στην άμμο. Έρπομαι. Το βρεγμένο πόδι μου γλιστράει από το χέρι σου. Σου ξεφεύγω!
Άντρας: Σε κυνηγάω. Σε φτάνω ξάνα. Σε πιάνω.
Γυναίκα: Στρέφω το κεφάλι μου. Χάνεις το βλέμμα μου. Δε σε κοιτάζω. Το βλέμμα μου σου ξέφυγε. Δεν με έπιασες ολόκληρη!
Άντρας: Έρχομαι στη μεριά που γέρνεις. Σε κοιτάζω στα μάτια. Σε φιλάω.
Γυναίκα: Κρύβω τη γλώσσα μου. Φιλάς μόνο τα χείλη. Η γλώσσα σού ξεφεύγει. Πάλι δε με έπιασες ολόκληρη.
Άντρας: Δεν παραιτούμαι. Συνεχίζω. Σε φιλάω απαλά. Τρυφερά. Αφήνεσαι και ανταποδίδεις το φιλί. Σε πιάνω!
Γυναίκα: Πρέπει να με πιάσεις ολόκληρη για να ισχύει η συμφωνία. Ολόκληρη θα πει να με πιάσεις ψυχή και σώμα.


Πιάνεται η ψυχή της γυναίκας; Υπάρχει τρόπος;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Πιο μέσα, πιο πέρα, πιο μακριά




Βγήκα από τη σπηλιά. Περπάτησα ώρες, μέρες με τη σκέψη. Περπατάνε οι σκέψεις; Ναι! λαχανιάζουν κιόλας. Σκοντάφτουν. Πέφτουν, μα ξανασηκώνονται και συνεχίζουν. Οι σκέψεις. Κάποιες φορές τρομάζουν μέσα στη μοναξιά τους. Άλλες φορές βρίσκουν συνοδοιπόρους που περιπλανιούνται χρόνια στα δάση των κειμένων.
Ας ανάψουμε φωτιά. Να κάψουμε μερικες λέξεις να ζεσταθούμε. Τι λες; Διάλεξε το προσάναμμα,όσο ετοιμάζω το έδαφος. Ποια λέξη καίγεται πιο όμορφα; Κάποιοι λένε η λέξη 'καρδιά'. Δεν ξέρω. Έχω δει και ένα 'φιλί' σε έκρηξη και εντυπωσιάστηκα, αν και το θεωρώ επικίνδυνο σ'αυτο το εύφλεκτο δάσος που είμαστε. Έχω δει και τα 'σώματα' να παίρνουν φωτιά και να λαμπιρίζει ο βραδινός ουρανός, να φωτίζονται όλα τα σκοτεινά σημεία της σκέψης. Δύσκολη απόφαση.
Το μέρος σου αρέσει ή να περπατήσουμε λίγο ακόμη, μήπως συναντήσουμε κάποιο ξέφωτο; Όμως, εκεί μπορεί να έχουν μαζευτεί κι άλλοι. Όχι, σήμερα δε θέλω πολυκοσμία. Σήμερα το βράδυ θα ανάψουμε λίγοι τη φωτιά. Αυτοί που έχουμε βρεθεί έστω και μία φορά νοερά στην τελετή γέννησης μιας σπίθας από μία σκέψη. Λίγοι. Μετρημένοι. Θα μετρήσουμε σπίθες. Θα βάλουμε φωτιά στις σκέψεις. Και θα ζεστάνουμε την καρδιά μας.

Πρώτη λέξη ας καεί η ΚΑΡΔΙΑ. Ο επόμενος διαλέγει τη δική του λέξη, μέχρι να εξαπλωθεί η φωτιά πιο μέσα, πιο πέρα, πιο μακριά.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Μυστήριο




Αν έψαχνα το χρώμα του με κλειστά μάτια θα διάλεγα το μαύρο. Το βαθύ, το σκούρο, το νυχτωμένο, το αδιαπέραστο. Αν ήθελα να το περιγράψω θα διάλεγα μόνο μία λέξη: γυναίκα. Αν αποφάσιζα να το ηχοποιήσω θα διάλεγα τη σύνθεση που ακούγεται εδώ, μέσα στη σπηλιά μου. Αν είχα σκοπό να το κλείσω κάπου, θα διάλεγα ένα βλέμμα.
Όμως ξέρω ότι δεν έχει απόλυτο χρώμα, δεν περιγράφεται με μία μόνο λέξη κι ας είναι τόσο πολύπλοκη όσο η 'γυναίκα', δεν έχει αποκλειστικό ήχο, δεν κλείνεται πουθενά.

Το μυστήριο δεν ερμηνεύεται, αλλιώς δε θα ήταν μυστήριο. Αν το συναντήσεις προσπάθησε να θαυμάσεις το μεγαλείο του. Μόνο ο θαυμασμός σου μπορεί να το αγγίξει, τίποτε άλλο.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Αχχχχ μωρό μου (२)




Και αφού θυμώσει το μωράκι σου και πάει λίγο πιο κει για να δεις ελεύθερα τον ήλιο, το φεγγάρι και όλα όσα σου έκρυβε γυρίζεις ξανα και λες:
-Έλα λίγο πιο κοντά βρε μωρό μου. Πολύ μακρια πήγες!


Αχχχχ... γυναίκες ανικανοποίητες.
Ξέρω. Ξέρω.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Απόψε κλείσε τα μάτια





Απόψε κλείσε τα μάτια. Θα κάνουμε ένα μαγικό. Σαν ξόρκι παλιό της νύχτας. Με λόγια απλά. Δύο λεξεις. Μπορεί να εμφανίσει μπροστά σου δύο μάτια από το πουθενά. Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς σώμα. Μόνο δύο μάτια λατρεμένα. Μαύρα μάτια, στο χρώμα της μαγείας. Σαν θάλασσες μυστηρίου. Ίσως σαν κομμάτια βραδινού ουρανού.
Κλείσε τα μάτια σου. Άφησε το σώμα σου ελεύθερο να ταξιδέψει. Να ανασαίνεις ανάλαφρα. Σαν χνούδι που παίζει ανέμελα. Απαλή αναπνοή. Ήσυχο μυαλό. Και τώρα ρίξε ένα βότσαλο στο πηγάδι της σκέψης σου. Ο ουρανός ταράχτηκε. Άνοιξε μία ρωγμή στο νερό. Η ησυχία παραμένει ακλόνητη. Τώρα συγκεντρώσου σε εκείνα τα μάτια. Εγώ στα μαύρα. Εσύ όπου αγαπάς.

Μένει ένα βήμα. Οι μαγικές λέξεις: 'Σ'αγαπάω.'
Προσοχή: με τελεία στο τέλος. Το σ'αγαπάω από μόνο του φοράει θαυμαστικά και το μέγεθος δε χρειάζεται να συνοδεύεται από το πολύ.
Πες το άλλη μία φορά: 'Σ'αγαπάω.'

Δύο μάτια γεννήθηκαν από το τίποτε και σε κοιτάζουν. Είναι τα μάτια που αγαπάς.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Κάτι χάθηκε




Κάτω από το στρώμα.
ΟΧΙ!
Κατω από το μαξιλαρι.
ΜΠΑ!
Κάτω από το χαλακι.
χχχχχμμμμμμ
Κάτω από το βιβλίο που διάβαζες μεχρι να έρθω!
τσουκ
Κατω από το φανελάκι που δε φορας!
μμμμμμμμμμμμ
Κάτω από το πανω.
ΝΑΙ!
Κατω από όλα.
Ένα υγρό ψιχουλάκι δροσοσταλίδας μπορεί ν'ανθίσει και να γίνει χαμογελο.
αν το βρεις.
αν το ζεστάνεις.
αν το γλυκάνεις με τρυφεροτητες.
αν το θεωρήσεις δικό σου.

Όλη η νύχτα θα παρακολουθεί τις προσπάθειες.
και ο χρόνος ξεκινά
από ΤΩΡΑ!

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Μην ενοχλείσαι





Μην ενοχλείσαι.
Συνέχισε αυτό που έκανες.
Ένα αχ ανέμου ήταν!
Πάει...
Πέρασε...

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ο κλέφτης του μυστικού μου




-Πες μου
-Όχι
-Θα σε μεθύσω και θα το μάθω
-Δεν μπορείς αν δε θέλω κι εγώ
-Πες μου. Θέλω να θέλεις.
-Σε κοιτάζω στα μάτια Κλέψε το μυστικό με το βλέμμα.
-Δεν μπορώ. Το δικό σου βλέμμα είναι πιο βαθύ και χάνομαι κι εγώ.
-Δεν σου λέω. Δεν θα σου το πω με λέξεις.
-Πες μου πώς. Με ποιο τρόπο;
-Μην προσπαθείς με τα χάδια να κλέψεις από τα χείλη μου όσα δε θα σου πω ποτέ.
-Δύσκολη ομολογία. Τι σου ζητάω; Πες μου πόσο μ’ αγαπάς.
-Η αγάπη δεν μετριέται, ούτε χωράει στις λέξεις.
-Τότε πως;
-Φίλα με. Γίνε έτσι ο κλέφτης του μυστικού.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Δίλημμα




Κάποιες φορές σε καλεί το σημάδι να ακολουθήσεις ένα δρόμο που ποτέ δεν αποπειράθηκες. Σου ζητά να εγκαταλείψεις το όνειρο στο οποίο επένδυσες και να αφιερωθείς σε νέα διαδρομή. Η φωνή μέσα σου συμφωνεί και σου θυμίζει ότι για πάντα θα είσαι ο μαθητής που εκπαιδεύεται. Δύσκολες οι αλλαγές πλεύσης. Τα βράδια δεν κοιμάσαι πια. Η απόφαση κάνει κύκλους και ο ιδρώτας δε λέει να πάρει το μέρος του ναί ή του όχι.
Πώς να ζήσω αλλιώς; Τόσα χρόνια έμαθα έτσι, αποφάσισα ποια πορεία μου ταιριάζει. Πώς να αλλάξω διαδρομή; Πώς να κάψω τα παλιά μου ρούχα; Ποιος το έστειλε αυτό το σημάδι;
Πώς να πείσω την καρδιά και το μυαλό να πουν το ναι ή το όχι;
Ποιος παίζει μαζί μας και στέλνει διλήμματα, όταν όλα τα συναισθήματα είναι τοποθετημένα στη θέση τους;

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Το φως




Το φως στα μάτια σου
Το φως στο τίποτε
Εκείνο το αστέρι
Ένα σπίρτο
Μία λάμψη
Μία φωτιά
Η φλόγα μέσα μου
Η σπίθα στο βλέμμα
Το φιλί σου που γυαλίζει
Το φως στα μάτια σου

Πόσο γνώριμος μου μοιάζεις μέσα από τα φώτα που ανάβουν, σβήνουν, είναι ορατά από όλους κι όμως κρατούν τη μαγεία τους κρυμμένη από τους μη μυημένους!
Γι'αυτό σ'αγάπησα!

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Μέντορας




Θυμήθηκα το όνομά του. Πιο μεγάλος και πιο σοφός από μένα. Εγώ μικρό παιδί και ένιωθα τις σκέψεις του για τη ζωή να χαϊδεύουν τη φαντασία μου. Μου άπλωσε το χέρι και το έπιασα. Ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω κάτι. Όλα ήρθαν από μονα τους, σαν φυσικό επόμενο της επαφής μας. Μου έμαθε να αγγίζω τα όνειρα με προσοχή και σεβασμό. Μέσα από παραμύθια μου δίδαξε τον έρωτα και την αγάπη, την αποτυχία και το πείσμα. Θυμάμαι με νοσταλγία όλες τις κοινές μας ώρες. Πόσο μεγάλωνε ο κόσμος μέσα από τα λόγια του! Και πόσο μου έμαθε να αγαπώ τα βιβλία και τις ιστορίες. Μετά από τρεις, τέσσερις ώρες μαζί του πήγαινα σπίτι και έγραφα με τις ώρες τις σκέψεις μου πανω στις σκέψεις του. Έψαχνα στα βιβλία να διαβάσω ιστορίες, να έχω κι εγώ να του αφηγηθώ κάτι, μην τυχόν και βαρεθεί και φύγει. Είχα δεθεί μαζί του με έναν έρωτα παιδικό, όπως η μαθήτρια με τον Δάσκαλο. Κι εκείνος το ήξερε. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει, πριν μου δώσει αφορμή για όλα. Ήταν Μέντορας.
Ακόμη ψάχνω, μαθαίνω, και τον σκέφτομαι συχνά, γιατί αυτός μου δίδαξε τα πρώτα βήματα. Όμως, καθώς περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρω. Ακόμη και στον έρωτα, που τόσα έχω ζήσει. Μπορώ να πω ότι προχώρησα μόλις ένα βήμα πιο πέρα από το πρώτο, το δικό του!

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Σκέψου




Στη σκέψη πως σ'αγγίζω
ο νούς τεντώνεται και χάνομαι στο σημείο που ανθίζουν τα τριαντάφυλλα.
Νιώθω βελούδινη, σαν κουβέρτα που σκεπάζει τα όνειρα.
Μικρη σκιά, που τρεμοπαιζει μπροστα στα οπτικά σου χαμόγελα.


Στη σκέψη πως σ'αγγίζω
η καρδιά ξεχειλίζει και πνίγομαι αβοήθητη.

Σκέψου και να σ'αγγίξω.
Σκέψου!

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Το μαγικό παραβάν



Οι σχέσεις είναι δύσκολες. Θέλουν προσοχή και μυστήριο. Ποτέ δε θα εγκαταλείψω τη χώρα μου για σένα και το ίδιο σου ζητώ. Μην προσπαθήσεις να περάσεις το σύνορο που μας χωρίζει. Θα απομυθοποιηθούμε και θα χάσουμε τη μαγεία μας. Εγώ θα είμαι εδώ και εσύ εκεί. Πάντα θα μας χωρίζει μία απόσταση ασφαλείας και μέσα της θα μεγαλώσει το όνειρο. Μόνο σεβάσου αυτήν την απόσταση.
Δε θα τραβήξουμε το μαγικό παραβάν. Θα μιλάμε και θα αγαπιόμαστε πίσω από τις κουρτίνες. Ο καθένας θα πλάσει το δικό του παραμύθι και θα μας συνδέει η ανάγκη για παραμύθια. Θα σε φτιάξω όπως σε χρειάζομαι, πάνω στις λέξεις σου.
Δε θα ζήσουμε ποτέ την αλήθεια της πραγματικότητας. Θα ζήσουμε μόνο την αλήθεια του συναισθήματος.



Κράτησε την αναπνοή σου. Μετακίνησα τη χώρα μου τόσο κοντά στη δική σου, μα δεν γκρεμίζω το σύνορο, γιατί εκείνο κρατά ζωντανή τη μαγεία. Και η μαγεία είναι ότι μας έμεινε για να αγγίξουμε το όνειρο!...

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Παράλληλα σύμπαντα του έρωτα




Με φωτιες μεσα στην πόλη των ψηφιακών αγνώστων ψάχνω το λυχνάρι του έρωτα. Ξέρω ότι αυτοι που είναι να συναντηθούν, θα συναντηθούν, ΑΛΛΑ μερικές φορές συναντάς περισσότερα από ΕΝΑ 'άλλα κομμάτια' σου! Τότε τί κάνεις; Είναι ευλογία ο έρωτας; ή κατάρα; και πόσα κομμάτια μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά; Σε πόσα μπορείς να δοθείς εξολοκλήρου;
Φοβάμαι. Σ'αγαπάω πάρα πολύ και κλείνω τα μάτια μην βρεθεί και κάποιος άλλος στο δρόμο μου και με διεκδικήσει όσο εσύ. Κλείνω την καρδιά. Μα... φυλακίζεται η καρδιά; Ξέρω ότι ακούει τους ήχους των νυχτερινών τραγουδιών. Φοβάμαι τους ψίθυρους που έρχονται από μακριά.
Δε θέλω κανείς να με κλέψει από σένα. Τι γίνεται όμως στα παράλληλα σύμπαντα του ερωτα; Όταν συναντήσεις περισσότερα από ένα 'άλλα κομμάτια' σου;

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Μικρή ιστορία μιας επιθυμίας




Θέλω να ξαπλώσω ανέγγιχτη μέσα σε ένα κείμενό μου. Να κρυφτώ πίσω από τις λέξεις. Να αναρτήσω το κείμενο στο ιστολόγιο μόνο για σένα και να το διαβάσεις. Να σε ενθουσιάσει τόσο, ώστε να το αποθηκεύσεις στον υπολογιστή σου. Να αποφασίσεις να το τυπώσεις για να το διαβάσεις καλύτερα. Κι εκείνη τη στιγμή που θα κρατάς την τυπωμένη σελίδα μέσα στα χέρια σου, να φανερωθώ πίσω από τις λέξεις. Να γίνω εγώ. Να με κρατάς μέσα στα χέρια σου, μέσα στην αγκαλιά σου, και να σε πνίξω στα φιλιά.

Είμαι μία μικρή επιθυμία και θέλω να ζωντανέψω μαγικά.
Ζητάω πολλά;

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Μαγικά αγγίγματα



Πίνω νερό. Μία δίψα πολλών ετών ζητάει να λυτρωθεί. Η υγρασία που αγγίζει τα χείλη μου αλλάζει την υπόσταση των φιλιών. Αυτό είναι μαγεία. Να περιμένεις. Να υπομένεις. Να μην ικανοποιείς την ανάγκη μόλις δημιουργείται. Και όταν μετά από βάσανο μεγάλο έρθει η στιγμή, να λυτρώνεσαι. Μαγικό άγγιγμα, που διέσχυσε όλο το κορμί μου. Κάθετα. Χωρίς διακλαδώσεις. Έφτασε μέχρι τα πόδια. Ποτίστηκα ολόκληρη. Ανεμώνη της ερήμου. Μαγικό άγγιγμα.



Στο λαιμό μου γλιστράει μία ανάσα ζεστή. Η προστασία του φύλακα αγγέλου μου. Μανδύας αγιασμένος που με προφυλάσσει. Τακτικός επισκέπτης. Με συνοδεύει στις νύχτες που χάνομαι στις ερημικές μου βόλτες. Το άγγιγμά του διακριτικό. Σαν ομίχλη αγάπης με κυκλώνει. Δε φοβάμαι. Βαδίζω περήφανα προς το αδιέξοδο.



Στο λωβό του αυτιού ένας ψίθυρος χαϊδεύει τον ήχο. Η προτροπή του διαβολάκου μου. Μπες. Άρπαξε. Πήδα. Κρύψου. Τρόμαξέ τους. Πιές. Ξέχασε. Θυμήσου. Μόνο με προστακτική μου μιλάει. Κι εγώ νιώθω το μαγικό άγγιγμα της προστακτικής να με υπνωτίζει. Ακολουθώ.

Έχω μέσα μου τις ανάγκες. Στο σώμα το χάδι του φύλακα αγγέλου και στη σκέψη τον ψίθυρο του διαβολάκου. Αυτή είμαι. Πορεύομαι μόνη με συντροφιά τα μαγικά αγγίγματα.





Όμως έχω αφήσει χώρο για το πιο μαγικό άγγιγμα, που δεν ήρθε ακόμη. Το δικό σου.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ο χορός των μαγισσών



Οι μάγισσες χορεύουν γύρω από φωτιές. Κάποιες φορές και πάνω στις φλόγες. Λικνίζονται αισθησιακά και ελεύθερα πάνω σε έναν παράξενο ρυθμό μουσικής. Μία μουσική που πηγάζει από μέσα τους. Η αύρα τους σαν μία χρωματική γέφυρα φτάνει ψηλά και ξεσηκώνει τα πνεύματα. Τα πνεύματα τις ερωτεύονται. Κι όταν ένα πνεύμα ερωτευτεί έναν θνητό φωλιάζει μέσα του. Τότε ο χορός ξετυλίγεται με μεγαλύτερο πάθος. Στις μάγισσες είναι αισθητό ότι όλα είναι πνεύμα και ύλη.
Η μυστική τους λέξη είναι το πάθος. Έτσι μπορείς να τις ξεχωρίσεις από το πλήθος. Μέσα στο χορό είναι οι πιο ιδρωμένες και οι πιο δοτικές. Αιθέριες, σε έναν δικό τους κόσμο. Απλά πατούν το ίδιο χώμα με μας. Όμως αυτές περπατούν μερικά εκατοστά πιο πάνω από το έδαφος. Ελάχιστη απόσταση, μα οι μυημένοι μπορούν να τη διακρίνουν. Φταίει που η καρδιά τους έκανε το άλμα. Έπιασε το ρυθμό και προσπάθησε να αγγίξει τα πνεύματα που κοιτούσαν ερωτευμένα. Μία καρδιά που μόνιμα τυλίγεται με τις φλόγες του πάθους.
Ο χορός τους δεν περιορίζεται στις τελετές. Είναι ένας χορός ζωής. Οι μάγισσες είναι μάγισσες σε κάθε δραστηριότητα της ζωής τους. Παντού οι κινήσεις τους είναι αιθέριες και γεμάτες πάθος. Με ένα βλέμμα βαθύ και απέραντο και με μία φωνή που μοιάζει να ακούγεται από κάπου μακριά μπορούν να σε παρασύρουν κι εσένα.



Το πάθος είναι φλόγα. Η φωτιά μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα. Όσοι παθιάζονται με αυτο που κάνουν, ακολουθούν τα βήματα στο χορό των μαγισσών. Και έτσι δημιουργούνται οι μάγοι.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Μύηση σε σένα




Δεν μιλάω, μιλάνε τα μάτια. Δεν υπάρχει σιωπή γιατί ο χώρος γέμισε μουσική. Δεν είναι αυτή που παίζει το πικ απ, είναι αυτή που αναδύεται απο μέσα μας. Χορεύω. Εδώ και ώρα. Πριν μου το ζητήσεις. Χορεύει το βλέμμα μου πάνω σε κάθε σου λέξη. Χορεύει η καρδιά μου πάνω σε κάθε συναίσθημα που κρύβει η κάθε σου λέξη. Χορεύει η φαντασία μου στη σκέψη σου για να ονειρευτώ όσα δεν μπορώ ν' αγγίξω. Χορεύει το κορμί μου όταν η φαντασία μου καταφέρνει να ζωντανέψει ένα σου χάδι. Χορεύει μέχρι και η ηχώ της σκέψης μου μέσα σε καθε σου λέξη που έχω διαβάσει. Δεν είναι όλα ένα παιχνίδι. Είναι χορός. Είναι μύηση σε σένα. Απόψε όλα λικνίζονται στη μουσική τη δική σου. Όπως τα θέλεις.



Εγώ δεν μιλάω. Μόνο αισθάνομαι. Βρίσκομαι μέσα στο δικό σου κύκλο και ακολουθώ τις κινήσεις σου. Η μύηση ζητά αφοσίωση. Και όλες οι αισθήσεις μου είναι στραμμένες πάνω σου. Κι εγώ μέσα στα χέρια σου μία να ανάβω και μία να σβήνω. Φως που καίγεται.

Γιατί και ο έρωτας είναι μύηση.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Υστερόγραφο



ΥΓ 1 Δεν υπάρχει φως στο δωμάτιο। Μόνο μία σιωπή που πνίγει τα λόγια μου.

ΥΓ 2 Όσο το σ'αγαπώ υπάρχει ακόμα μέσα στα όνειρά μου , τόσο ο πειρασμός να γυρίσω κοντά σου μεγαλώνει, αλλά οι συνθήκες του χωρισμού δεν μου επιτρέπουν πισωγυρίσματα.

ΥΓ 3 Χθες κοιμήθηκα αγκαλιά με τη φωτογραφία σου। Είναι μία πρόοδος κι αυτή। Μέχρι τώρα είχα αγκαλιά την μπλούζα σου που μύριζε ακόμη από το άρωμά σου.

ΥΓ 4 Όταν σκέφτομαι το κορμάκι σου σε άλλους ορίζοντες, η ζωή μου είναι μία αποτυχημένη αυτοκτονία που με καταδικάζει να υποφέρω μισοπεθαμένη στο νοσοκομείο των αναμνήσεων.


Πόση μαγεία χωράει σε έναν χωρισμό;
Μήπως τελικά δεν υπάρχει παντού μαγεία;

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Παντού υπάρχει μαγεία.


Ρώτησα με ύφος αυστηρό। Μου είπατε ότι έτσι δεν μπορώ να ανακρίνω το φεγγάρι। Αποφάσισα να μιλήσω τη γλώσσα του। Έμαθα ότι κάπου μιλάνε για τη μαγεία που βρίσκεται παντού। Και μεσα μου; σκέφτηκα। Ναι, απάντησε μία παράξενη φωνή। Είναι πολύ παράξενο να υπάρχει κάτι μέσα μου και να μην το γνωρίζω। Το ξέρεις, είπε πάλι η φωνή, αλλά δεν του δίνεις σημασία। Αποφάσισα να του δώσω λοιπόν। Η φωνή διηγήθηκε ότι η μαγεία βρίσκεται παντού। Πιο έντονα εκδηλώνεται στο βλέμμα। Και ο έρωτας, που είναι κάτι μαγικό, πιάνεται από τα μάτια! Για να ανακαλύψεις τις απαντήσεις που λείπουν πρέπει να πάψεις να ρωτάς। Είχε αναφέρει μία ανάλογη διαδικασία ο Οδοιπόρος। Νομίζω ήξερε τί θα πει μαγεία।
Ψάχνω να βρω। Δε θα δυσκολευτώ, είπαν οι φωνες। Η μαγεία υπαρχει παντού। Φτάνει μόνο να αφεθείς। Ακόμη και στις λέξεις, στις μελωδίες, στο ποτάμι που κυλάει αμέρημνο, στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού, στο κύμα που μουρμουρίζει ιστορίες της θάλασσας। Έφυγε ο Ναύτης। Πιστεύω θα είχε πολλά να μας πεί για αυτές τις ιστορίες। Ομως κι εμείς μπορούμε να ανακαλύψουμε όλα τα μέρη που είναι πηγές μαγικής απάντησης।
Κλείνω τα ματια μου και ταξιδεύω। Εκεί που θέλω περισσότερο να βρεθω, και βρίσκομαι! Αν αγγίξεις μία φορά το μαγικό ραβδί, ανοίγεις για πάντα το δρόμο που σε οδηγεί μπροστά σε όλα τα αντικείμενα που ήξερες, μόνο που τώρα είναι πιο Μαγευτικά। Ακόμη και εκείνα τα απλά που χρησιμοποιείς καθημερινά όπως το πιάτο ή το ποτήρι। Το ποτήρι είχε πάντα μία μεταφυσική ιδιότητα όταν το βλέπαμε μισογεμάτο ή μισοάδειο και μαρτυρούσε προσθέσεις ή ελλείψεις από τη ζωή μας।
Κοιτάξτε γύρω σας। Παντού υπάρχει μαγεία! Ακόμη κι εσείς είστε κάτι μαγικό। Κάτι που μπορεί να συναρπάσει ακόμη και του μυημένους αν πιστέψετε σ'αυτό που κρύβετε μέσα σας!

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Έχω μία απάντηση, μπορείτε να μου βρείτε την ερώτηση;


Σκέφτομαι όσα έγιναν και όσα θα γίνουν। Δεν τολμώ πλέον να ρωτήσω 'γιατι;', επειδή απομυθοποιήσαμε την ερώτηση। Δεν έχει νόημα πλέον। Εξάλλου όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή όλα θα απαντηθούν। Τώρα βρέθηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο। Εκεί που υπάρχουν σκόρπιες οι απαντήσεις, σαν μία λαϊκή αγορά και αγοράζεις κοψοχρονιάς όσες θέλεις। Δείχνω συγκρατημένη। Δε θα πάρω πολλές। θα έρθω κρατώντας μόνο μία και θα πω αυτό που είπε ο αγαπημένος μου Γούντι Άλεν:
'Έχω μία απάντηση, μπορείτε να μου βρείτε την ερώτηση;'
Η απάντησή μου: 'Φταίει, που δεν βολεύομαι στα λίγα'

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Η λάθος ερώτηση


Βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη। Με κοιτάζω κατάματα। Διστάζω να αποδεχτώ εκείνο το γέλιο που κρύβεται πίσω από τα κλειστά χείλη σαν να μου λέει 'σου το είπα εγώ!'। Δεν γελάω εγώ। Γελάει το είδωλο! Πάλι έχασα στο παιχνίδι του έρωτα। Πάλι μόνη μου να ψάχνω απαντήσεις। Κι όμως είπαμε ότι υπάρχουν ερωτήσεις χωρίς απάντηση।
Σήμερα δεν φοβάμαι μήπως κάνω μία ερώτηση στον εαυτό μου που δεν έχει απάντηση। Σήμερα φοβάμαι μήπως κάνω την λάθος έρώτηση। Εκείνη που θα με φέρει πίσω στο σημείο εκκίνησης। Και ξαφνικά αντί να είμαι μπροστά στο είδωλό μου και να απολογούμαι, θα βρεθώ πάλι μπροστά σου και θα ζητώ πάλι εκείνη την αγάπη για την οποία τώρα απολογούμαι।
Υπαρχουν λάθος ερωτήσεις, που γίνονται στη λάθος στιγμή। Υπάρχουν και λάθος αγάπες; Υπάρχει απάντηση σε αυτό;

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ερωτήσεις κάτω από την Πανσέληνο...



Είχε ξημερώσει γι α τα καλά। Όμως είχα ανάγκη να παραταθεί λίγο ακόμη η νύχτα। Έτσι, έκλεισα τα μάτια, έβαψα μαύρο τον ουρανό και ζωγράφισα ένα Φεγγάρι δικό μου। Είναι στιγμές που γυρίζεις το βλέμμα πίσω και αναρωτιέσαι:

-Πώς έφτασα ως εδώ;
-Ποιος φύλακας άγγελος με βοήθησε στις τόσο δύσκολες στιγμές που πέρασα;
-Πόσο δρόμο έχω ακόμη μπροστά μου;
-Πόσο ακόμη αντέχω να αγαπήσω και να αγαπηθώ;

Κάποιες απαντήσεις δεν εκμαιεύονται ανακριτικά। Μόνο αν παρακαλέσεις τις αποσπάς। Με τρυφερότητα, χωρίς να δείξεις ότι τις έχεις απόλυτη ανάγκη και εξαρτάσαι από αυτές। Γιατί πώς να ανακρίνεις το φεγγάρι, τη νύχτα ή τη ζωή;
Ανακρίνω εμένα, συνεχώς... αλλά η αυστηρότητά μου σταματά εκεί। Μετά στρέφω το βλέμμα με τα μάτια κλειστά στον δικό μου ουρανό και ζητιανεύω απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν!

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Λόγια σκληρά


Πάντα είχα αδυναμία στους αυστηρούς ανθρώπους, τους απαιτητικούς। Εκείνους που ζητούσαν πολλά από τον εαυτό τους και από τους άλλους।Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις, γιατί ζητάνε όλο και περισσότερα। Δεν ζητάνε από εγωισμό, αλλά γιατί θέλουν να σε οδηγήσουν να πετύχεις πιο πολλά। Αυτοί οι άνθρωποι που περασαν από τη ζωή μου ακόμη έρχονται στο μυαλό μου πού και πού। Είχα μερικούς καθηγητές στο λύκειο, που ποτέ δεν χάριζαν εύκολες επιβραβεύσεις। Οι περισσότεροι δεν τους συμπαθούσαν। Για μένα ήταν οι αγαπημένοι μου। Μιλούσαν με λόγια σκληρά, ήταν δύσκολοι άνθρωποι। Το βλέμμα τους σε τρόμαζε και καθόσουν προσοχή, δεν τολμούσες να μπεις στην τάξη αδιάβαστος। Μεγαλώνοντας συνάντησα δύο διευθυντές στο χωρο εργασίας μου με αυτό το απαιτητικό ύφος। Με βοήθησαν πολύ να γίνω καλύτερη στη δουλειά μου , από ότι με βοήθησε ένας άλλος που θυμάμαι που ήταν πολύ συμπαθητικός, αλλα καθόλου απαιτητικός।Σε αυτούς τους αυστηρούς ανθρώπους χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα। Και πρώτος από όλους ήταν ο πατέρας μου। Δύσκολος άνθρωπος που ποτέ δε μου χαμογέλασε με ένα μπράβο στο στόμα। Πάντα έλεγε ένα μέτριο σχόλιο ότι τα πηγαίνω καλά μεχρι εδώ, αλλά υπάρχει και το πιο πέρα। Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι να καταφέρω να τους μοιάσω λίγο στο κομμάτι της διαπαιδαγώγισης των παιδιών μου।

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ανάκριση σημαίνει έρευνα



Βρεθηκα πριν μέρες μόνη μου στη θάλασσα। Συνειδητοποίησα πόσο λίγα ήξερα για όλα όσα έβλεπα γύρω μου। Θυμήθηκα το Σωκράτη। Τίποτε δεν ξέρω, σκέφτηκα। Τι μενει? Δενείμαι και μικρή। Μόνο η έρευνα। Η έρευνα όμως θελει κόπο। Ποιος μπορεί να βρει το χρόνο να ερευνήσει την ιστορία του κοσμου; και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τα συναισθηματα। Αυτο πουμε καίει αυτόν τον καιρό είναι πως μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος। Οι παππούδες έλεγαν Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι। Εγω πιστεύω κάτω από τις καταλληλες συνθήκες αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου। Αυτό ψάχνω τωρα। Πώς αλλάξει κάποιος συνήθειες; Πώς αλλάζει νοοτροπία; Με ένα σεισμό αλλάζει το τοπίο। Τι πρέπει να ταρακουνήσει τον άνθρωπο, την καρδιά του, την ψυχή του για να αλλάξει κι αυτή;
Η Ανάκριση μιας έρευνας ποτέ δεν ολοκληρώνεται από ένα άτομο। Πρέπει να προστεθούν πολλοί για να ακουστούν διαφορετικές γνωμες। και πάλι δεν ξέρω αν απαντηθούν τα ερωτήματα!

Καλως σας βρήκα।