Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μπλέχτηκες




Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στα μαλλιά μου! Σαν χτένα που χαϊδεύει τους κόμπους που κάνουν οι μπούκλες στο παιχνίδι τους με τον άνεμο.

Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στα φύλλα της καρδιάς μου και να χάνεις το δρόμο για την έξοδο και να μένεις χωρίς ανάσες περιμένοντας το φιλί!

Πόσες φορές σε ένιωσα να μπλέκεσαι μέσα στη φούστα μου! Και εκεί κλείνοντας τα μάτια γίνομαι αόρατη και μπλέκομαι κι εγώ με τις επιθυμίες σου!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αόρατο ύφασμα




Είχα ακούσει ένα παραμύθι. Κάποιος πονηρός είχε ξεγελάσει ένα βασιλιά. Προσποιήθηκε τον ράφτη και του έφτιαξε μία αόρατη φορεσιά. Έπεισε το βασιλιά πως ήταν τόσο όμορφα ντυμένος, που εκείνος βγήκε από το παλάτι γυμνός. Όλοι σάστισαν, μα ο βασιλιάς είχε πειστεί τόσο, που έπειθε με τα ίδια επιχειρήματα τους χωρικούς.

Απόψε βγήκα στο μπαλκόνι γυμνή. Φοράω μόνο τα χάδια σου, κουμπωμένα στην πλάτη μου. Οι γείτονες τέτοια ώρα κοιμούνται. Δε θα με ρωτήσει κανείς γιατί. Το φεγγάρι μπορεί κάτι να τολμήσει να ρωτήσει, όμως η νύχτα έχει έτοιμη την απάντηση:
'τα ρούχα του έρωτα είναι από αόρατο ύφασμα φτιαγμένα.'

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Κάτι κυλάει




Ακούγεται μία βοή. Σαν να έρχεται από μακριά. Όσες φορές σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια, την άκουσα πιο δυνατή να με πλησιάζει. Κλείστηκα στη σπηλιά μου. Στο δωμάτιο με το σκούρο γραφείο και το φως να ανακρίνει τα γραπτά. Η βοή ακόμη πιο δυνατή. Σαν κύμα τεράστιο. Σαν ποτάμι αγριεμένο. Σαν βροχή που ήθελε να καταπιεί τον κόσμο. Εμένα. Φοβήθηκα. Δεν είχε σχήμα. Είχε μόνο βοή. Και όλο πλησίαζε. Όμως ερχόταν από μέσα μου.

Κυλάει η αγάπη; Είναι θάλασσα; Βροχή; Ποτάμι; και πώς χώρεσε όλη αυτή η βοή μέσα μου;
Το χέρι μου τρέμει. Πιάνω το μελανοδοχείο και χύνω όλο το χρώμα πάνω στο χαρτί. Αδειάζω τη θάλασσα και μένω να κολυμπάω εκεί. Εγώ, σαν νησί χωρίς σταθερό σημείο. Έρμαιο στο κύμα, που συνέχεια βάλλεται από το βοή που αναγγέλει τον ερχομό. Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν έρχεται; Κυλάει η αγάπη στο αίμα; Παρασύρει νησιά;

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

The game




Δε θα σου πω ποιο είναι το ψέμα. Το παιχνίδι ακόμη συνεχίζεται. Δε θα σου μαρτυρήσω ούτε την αλήθεια. Οι κανόνες πάντα ήταν αυστηροί. Όποιος περάσει πρώτος τη διαχωριστική γραμμή χάνει. Όμως εσύ διπλωματικά συνέχεια απλώνεσαι μέσα μου, λέγοντας πως είμαι σώμα δικό σου και δεν παραβαίνεις τον κανόνα. Κι εγώ όλο πείθομαι. Μαγικά.

Αλήθεια, τι παιχνίδι είναι αυτό που παίζουμε τοσο καιρό;

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Επέτειος




-Σ'αγαπώ, είπε το φιλί.
Τα χείλη απάντησαν με ένα ρίγος που κάνει την καρδιά να ερωτεύεται.Έτσι σε γνώρισα. Σαν φιλί. Σαν ρίγος.
Σαν σήμερα, ήταν η πρώτη μέρα της νοσταλγίας του φιλιού μας. Η πρώτη μέρα μετά το πρώτο ερωτικό μας δείπνο, με πρώτο πιάτο το φιλί. Ακόμη η γεύση του χορταίνει το στόμα μου. Δε θα ζητήσω άλλο δώρο.
Μόνο φίλα με.
Σήμερα έχουν επέτειο οι αναμνήσεις μας.