Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ξόρκι Νυχτός




Μπάλωμα στο σεντόνι. Μπάλωμα στην καρδιά. Δύο χούφτες λήθη και τριμμένοι καρποί ζωής. Μερικές σταλαγματιές ευασθησία, όση αντέχει ο καθένας. Κρεβάτι διπλό κι ας κοιμάσαι μόνος. Είναι βραδιές που και η μοναξιά λογίζεται για άτομο. Τόσο βαραίνει η σκιά της στο σεντόνι. Πάρτην αγκαλιά. Σαν την ερωμένη που πόθησες και δεν είχες ποτέ. Τρεις μεζούρες φιλί και μία αγκαλιά διαρκείας. Σε λίγο θα γεννηθεί όνειρο γλυκό. Άστο μέχρι το πρωί να μεγαλώσει και να σου φύγει. Όπως φεύγουν τα παιδιά που μεγάλωσες με το αίμα σου.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Ραβασάκι




Είχα μανία με τις τσάντες. Συλλογή χρωμάτων και σχεδίων. Συνδυασμοί με γόβες, με μπότες, με πέδηλα. Κάποιες ξεχασμένες δεν κρατήθηκαν για χρόνια. Το δέρμα τους πονούσε στην απουσία της αφής. Είπα να διαλέξω μία μαύρη μικρή γι' απόψε.Από εκείνες τις ξεχασμένες. Κι εκείνη είπε να μου χαρίσει μια συγκίνηση γραμμένη σε ραβασάκι. Εκείνο το μαγικό χαρτί που είχες γραμμένη μία ερώτηση. Δες το μόλις φτάσεις στο σπίτι, είχες πει. Πέρασαν χρόνια και ίσως δεν έχει πια σημασία. Μα είμαι στο σπίτι απόψε και έχω την απάντηση στο στόμα μου: θέλω.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Ποινολόγιο



Από τους δυο μας ποιος θα αναλάβει το ρόλο του μεγαλυτέρου; Εγώ που ωρίμασα νωρίτερα ή εσύ που προηγείσαι ηλικιακά; Ποιος θα γράψει τον άλλο στο ποινολόγιο της ημέρας;
Με έπιασες να συνομιλώ με πάθος με τον θάνατο, που φλερτάρει τη ζωή μου.
Σε έπιασα να υποκλέπτεις τη συνομιλία.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Αλήθεια




Είχες πει πως ακόμη κι όταν σου λέω αλήθειες κρύβω ψέματα μέσα στις λέξεις. Αν μία φορά είχες γυρίσει να με δεις, δε θα χρειαζόταν να μιλήσω και τις πιο μεγάλες αλήθειες μου θα τις διάβαζες στα μάτια μου. Όμως, βολεύει να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. Σου δίνει άλλοθι να αμφισβητείς την αλήθεια μου ... μάλλον γιατί δεν την αντέχεις.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Απεργία




Λίγες ώρες πριν. Λίγες ώρες μετά. Ένα πανό, ένα σύνθημα, ένα παιδί, ένα μέλλον. Όλα μέσα στη χούφτα μου. Όμως,δεν τολμώ να τρυπήσω την παλάμη με ένα καρφί. Και δεν ξέρω τι χρώμα έχει η απεργία.

Λίγες ώρες πριν, λίγες ώρες μετά. Ένα πανό ατσαλάκωτο. Ένα σύνθημα ακούραστο. Ένα παιδί τρομαγμένο. Ένα μέλλον που θα περάσει από τον ίδιο δρόμο με την απεργία. Αλλά θα έχει την τόλμη να ματώσει εκείνο για μας.

Μην τρέχεις παιδί μου. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Και είναι κατηφόρα! Θα πέσεις!


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Μικρή επαφή




Στριμωγμένη σε ένα λεοφωρείο μεταφοράς θλίψης, παραλίγο να λυγίσω από το βάρος της ημέρας. Η τσάντα μου τραβούσε το μισό κορμί μου προς το έδαφος που έτρεχε κάτω από τις ρόδες. Εγώ έμενα ακίνητη σε θέση επίπονης υπομονής. Έγυρα λίγο το κεφάλι και έκλεισα τα μάτια. Μικρή προσευχή. Με ακούς;
Ένα χάδι στείλε μου. Αναπάντεχο. Να ταράξει τη λίμνη μου. Και εγώ από αύριο θα ελαφρύνω τη συνείδηση και την τσάντα μου.
Απότομη στροφή. Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο. Όρθιοι. Στριμωγμένοι. Ένα χέρι πιάνει το δικό μου που κρέμεται αυτοκτονικά στη λαβή.
Ζέστη. Απαλότητα. Μικρή επαφή κι ένας όρκος. Από αύριο εγώ θα απλώσω το χέρι μου να σε βρω!

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Χορός




Πολλές φορές σε κοιτάζω περνώντας δίπλα σου και μοιάζεις ακίνητη, στατική. Μία μικρή κίνηση στα μάτια αφήνει αιχμή για λίγη δράση. Όμως με επιφύλαξη βγάζω συμπέρασμα.
Σήμερα μπήκα στον πειρασμό να σε ρωτήσω:
-Τι κάνεις;
-Χορεύω! απάντησες.
Και τότε άκουσα τη μουσική που έπαιζε στο χώρο.

Δε φαίνονται όσα υπάρχουν. Και όσα δε φαίνονται αξίζουν περισσότερο.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

magic summer




Η πρώτη συνταγή πέτυχε. Διακοπή από τις διαρκείς διακοπές με μία μικρή επιστροφή. Σε λίγο καιρό ξαναφεύγω. Ήρθα να σας αφήσω ξόρκια μαγικού καλοκαιριού.
Κάποιες νεράιδες ορατές ή αόρατες σκορπίζουν τη σκόνη των καλοκαιρινών τους ονείρων. Σας εύχομαι να εισπνεύσετε αρκετή.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Μια ζωγραφιά




Πίνοντας καφέ, μόνη μου, με μουσική ανατολής από τις μάγισσες της Σμύρνης, άφησα τη σκέψη μου να καθίσει δίπλα μου κι χωρίς πρωτοβουλία σχεδίαζα στη χαρτοπετσέτα με λιτές γραμμές.
Με μία μόνο γραμμή εμφανίστηκε μία κοπέλα που έρχεται. Πάντα έρχεται. Δεν ξέρω το όνομά της. Δεν ξέρω από που γυρνά. Πάντα έρχεται. Όσες φορές κι αν πιάσω να σχεδιάσω αόριστα στο χαρτί, η φιγούρα της εμφανίζεται και έρχεται.

Δεν ξέρω τελικά αν εκείνη έρχεται σε μένα ή αν εγώ πηγαίνω σ' αυτήν.Εκείνη είναι μιά ζωγραφιά ή εγώ είμαι η κινούμενη ζωγραφιά που μπαίνει στη δική της σκέψη;

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Δεξιοτεχνία





Δεξιοτεχνία είναι να φοράς αμάνικο μπλουζάκι
και πάλι να κρύβεις
έναν άσσο στο μανίκι σου!

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Γράμμα




Στη δίνη μιας κακοκαιρίας καλοκαιρινής, ένας άνεμος σκόρπισε λόγια, σκέψεις, χαρτιά, κύματα, φύλλα, πέταλα. Άλλαξε το σχήμα στα λευκά σύννεφα. Ευτυχώς όχι και το χρώμα τους. Κοιτώ ψηλά. Ένα γράμμα. Το πρώτο από το όνομά σου. Κοιτώ στο χώμα. Ένα γράμμα. Το ίδιο. Πόσο τυχαία μπορεί να συνεργάστηκε ο άνεμος εκεί ψηλά, εδώ χαμηλά και με τη ζωή μου;

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Χωράω




Να χωράς στην γωνιά της τιμωρίας.
Να χωράς στο θρανίο ενός νηπιαγωγείου κι ας είσαι ο δάσκαλος.
Να χωράς στα παιδικά σου ρούχα.
Να χωράς στη μικρή ζωή.
Να χωράς στο μονό κρεβάτι που η αγάπη ονειρεύεται συντροφικότητα.
Να χωράς στη στοά που κρύβει το άγνωστο.
Να χωράς παντού.

και σιγά σιγά όλα θα αρχίσουν να παίρνουν το δικό σου σχήμα.

Όπως το καινούριο σου τζίν.
Αρχικά είναι στενό, όμως σιγά σιγά υιοθετεί το καλούπι σου.

Να χωράς παντού...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

ΤΥΧΗ




Όταν η τύχη παίζει παιχνίδια ζωής,
εμπιστεύεται τον εαυτό της
και δεν παίζει στην ...τύχη!

(μπορούμε να κάνουμε το ίδιο!)

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Φετίχ




Σε σκέφτομαι. Σε θέλω εδώ. Θέλω να μηδενίσω τις αποστάσεις. Θέλω κάτι δικό σου να γίνει το φετίχ μου. Πάνω του να απονέμω στη λίμπιντό μου το μέγιστό της.
Το σκέφτηκα. Αποφάσισα.
Θέλω ένα μπλουζάκι σου. Ένα μακό. Άσυλο να γίνει στα θέλω μου. Θέλω ένα μπλουζάκι σου φορεμένο κατάσαρκα. Να κοιμηθείς μαζί του. Να ιδρώσουν πάνω του τα όνειρά σου. Να γεμίσει άρωμα. Να αγκαλιάσει τον χτύπο της καρδιάς σου. Να γίνει ένα μαζί σου στον άτακτο ύπνο σου.
Θέλω να μου το ταχυδρομήσεις.
Τυλιγμένο σε διάφανο περίβλημμα προστασίας που θα διαφυλάξει ότι δικό σου απορροφήθηκε από το ύφασμα.
Με αγωνία πρώτου έρωτα θα παραλάβω το δέμα. Με αγωνία θα κλειστώ στη σπηλιά μου. θα φορέσω το ρούχο σου. θα γίνω ένα μαζί σου. Σφιχτή αγκαλιά.

θέλω ένα μπλουζάκι σου. Φετίχ μου.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Ένα κορίτσι της άνοιξης




Ένα κορίτσι χορεύει στο δρόμο, στη στάση, στο δωμάτιο, στο γραφείο, στο σχολείο, στο μετρό, στο λεωφορείο, στην ουρά της Τράπεζας, στο φούρνο, στο λιβάδι, στο σύννεφο.

Μας καλεί να μπούμε στο χορό. Δεν απαιτείται επίσημο ένδυμα. Μόνο να φοράμε ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι στο πέτο. Θα μας αναγνωρίσει και θα μας πάρει μαζί της να γνωρίσουμε τον μαγεμένο Μάιο. Τον ασκητή στη χώρα των λουλουδιών.

Ένα κορίτσι, μία πρόσκληση, ένας χορός, μία απόφαση και η άνοιξη θα χωρέσει στις γκρίζες πόλεις μας. Τόσο απλά.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Ανάσταση μαγισσών




Βάσιμες υποψίες αναφέρουν ότι φέτος θα αναστηθούν όλες οι μάγισσες. Κυρίως μέσα στα όνειρα των ανθρώπων.

Καλό Πάσχα με ελπίδες ζωντανές.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Όλα τα σκέφτηκα





Βρίσκομαι σε ένα χώρο γεμάτο άντρες. It's a man's world. Μου χαρίζουν κοσμήματα μιας θλίψης που ντύνει το σώμα μου. Εγώ θέλω να ντυθώ από μέσα. Εκείνοι κολυμπούν στα ρηχά. Μα τα δικά μου ξόρκια δεν πιάνουν στα ρηχά νερά. Ανοίγομαι στα βαθιά. Όσο απομακρύνομαι οι σκιές τους γίνονται μαύρες κουκίδες. Σε λίγο χάνονται από τη ζωή μου και από τη σκέψη μου. Μόλις αδειάσει το μυαλό μου, είμαι έτοιμη να ψάξω νέα παρέα.
Όλα τα σκέφτηκα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να μείνω μόνη μου για να εξαντλήσω καθετί. Ήθελα χρόνο και να μην με αποσπά κανείς με μικρά πράγματα καθημερινής ρουτίνας.
Τώρα που είδα πιο καθαρά, μπορώ να διακρίνω το μέρος από όπου οι αρχαίοι άντλησαν τους θεούς τους.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Το φιλί-δειλό ξόρκι




Ένα φιλί σε παραμονεύει। Δεν τολμά να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί θα αποκαλυφτεί το μονοπάτι που οδηγεί στα χείλη σου. Και τότε θα περπατηθεί από όλες τις νεράιδες।
Έτσι, κάθεται σιωπηλό και σε κρυφοκοιτάζει। Δειλά।




Τα ξόρκια θέλουν προσοχή γιατί μπορεί να πετύχουν, μα να πετύχουν για όλους και να χάσεις τη μοναδικότητα που απαιτεί η μαγεία.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Το ρολόι



Οι δείκτες του ρολογιού έτρεχαν μαζί μας। Μετρούσαν αλήθειες। Οι αλήθειες μιλούσαν παιδικά। Τα παιδιά τότε ελεύθερα έπαιζαν, μάλωναν και μόνιαζαν। Μόλις χάθηκαν τα μαλώματα, οι δείκτες άρχισαν να μετρούν ψέματα। Μεγαλώσαμε κι εμείς। Αλλάξαμε ονόματα। Ήσουν ο Νιλς, ήμουν η Χέλμα, σε κάποιο παλιό ρολόι χαμένοι πια।

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Πρέπει να με αλλάξεις



Βούλιαξα σ'αυτό το έλος μιας σχέσης που ίδια μένει τόσα χρόνια। Τόσες στιγμές χωρίς προσωπικότητα। Ίδιες। Ανούσια ίδιες και μικρές। Και εγώ μέσα στο χωλ, στο σαλόνι, στο δωμάτιο, στο μπάνιο, σαν έπιπλο που αλλάζει θέση, αλλά όχι δυναμική।
Πίνω τον καφέ μου। Σχεδόν χλιαρό, εδώ και ώρα। Χαζεύω έξω। Κουράστηκα। Πίστεψέ με। Θέλω να μου δώσεις το χέρι σου ή να γυρίσεις την πλάτη σου। Να με σκουντήξεις। Να με σπρώξεις। Να φοβηθώ μην σε χάσω। Να ζεστάνεις πάλι τον καφέ। Να αλλάξεις τη θερμοκρασία του δωματίου। Να βγάλω τα ρούχα μου ή να ντυθώ πιο ζεστά। Να με αιφνιδιάσεις। Να σε περιμένω από εκεί και να έρχεσαι ανάποδα ή να μην έρχεσαι καθόλου। Να καθυστερείς σαν την άνοιξη και να με πονάς।
Κουράστηκα να είμαι προβλέψιμη। Να είσαι κι εσύ। Να είναι και η σχέση μας। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω।
Οι εποχές αλλάζουν। Η ζωή ανανεώνεται। Γιατί όχι κι εμείς;
Πέρασαν οι απόκριες। Δεν φοράω μάσκες, αλλά όταν έρθεις από τη δουλειά δε θα με γνωρίσεις। Αλλάζω। Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω και είναι δύσκολο να με δεχτείς ή να με πολεμήσεις। Γιατί όλοι μας δύσκολα δεχόμαστε τον εαυτό μας, όμως και δύσκολα τον πολεμάμε।
Αυτό το δύσκολο κομμάτι της συμβίωσης θα αναθερμάνει τη σχέση μας και το φιλί μας θα το ζητάμε και δε θα το δίνουμε από συνήθεια।
Σου στέλνω μύνημα επείγον। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω। αλλιώς...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Μην περιμένεις




Βγήκε για λίγο το βλέμμα της έξω από το παράθυρο। Το χρόνο τον νιώθεις όταν σφίγγει γύρω σου τη μεζούρα του। Την μετρούσε εδώ και ώρα। Κάτι του ξέφευγε κι όλο από την αρχή μετρούσε τα μακριά της δάχτυλα, τη λεπτή της μέση, τα πόδια της, το πλατύ χαμόγελο। Κι απορούσε με το κουράγιο της να γελά।

Τελευταία μέρα। Αύριο έρχεται η άνοιξη। Εκείνη θα λείπει। Κανονίστηκε το δρομολόγιο। Με το νυχτικό θα ταξίδευε। Ο οδηγός είχε έρθει ξημερώματα। Λίγο πριν μυρίσει άνοιξη ο αέρας। Εκείνη έγυρε στο μαξιλάρι। Έκλεισε τα μάτια και με έναν αναστεναγμό χάθηκε στο ταξίδι।
Μην περιμένεις। Πάντα έρχεται η άνοιξη । Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।
Τόσα λουλούδια ανθισμένα। Τι να τα κάνω όταν δεν έχω παράθυρα ανοιχτά εκείνα τα όμορφα μάτια της να δουν αυτό που βλέπω;

Μην περιμένεις।Πάντα έρχεται η άνοιξη। Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ο χορός της βροχής



Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει το σύννεφο। Αν είναι να βρέξει, θα βρέξει। Με μαγικά ή χωρίς.
Κάποιες φορές όμως μπορείς να αρχίσεις μόνη σου έναν χορό της βροχής। Με σύννεφο ή χωρίς.
Κάτω από την ξαστεριά σηκώνω μόνη μου σύννεφο κίνησης και πλένω, ξεπλένω το σώμα και την καρδιά στις πρώτες στάλες। Δεν θέλω καταιγίδες। Μία ψιχάλα μου αρκεί। Θα χρειστεί πιο πολύ χρόνο। Όμως δε βιάζομαι। Οι πιο όμορφες εμπειρίες πίνονται χωρίς βιασύνη। Σαν να ήρθες πρώτη στο ραντεβού। Κάθισες στο τραπέζι μέσα στη βροχή και περιμένεις κάποιον που έχει αργήσει, μα είσαι σίγουρη πως θα έρθει। Με διαβατήριο ή χωρίς।

(Πως γίνεται οι λαθραίοι να μένουν περισσότερο στη βροχή σου;)

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Επιστροφή στο μονοπάτι του έρωτα




Ξεκίνησα εγώ και ο δρόμος του έρωτα με έφερε σε σένα। Μπέρδεψα τον εαυτό μου με προσμήξεις δικές σου। Χάθηκα στο εμείς και τώρα πια σου μοιάζω। Ακόμη κι όταν μισώ τον καθρέφτη που μου το θυμίζει σε κάτι στιγμές μοναξιάς। Και το στόμα μου ψιθυρίζει λόγια του έρωτα। Λόγια δικά σου।
Έμαθα πώς οι δύο γίνονται ένα। Τώρα ποιος θα μου δείξει το αντίθετο; Πως θα βρω σε ποιο σημείο άφησα το σχήμα μου στο μονοπάτι του έρωτα; Και να σκεφτείς πως ξέχασα να ρίξω ψιχουλάκια επιστροφής। Απλά γιατί ήμουν σίγουρη πως δε θα χρειαστεί να γυρίσω πίσω।

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Τέλος πρώτης συνεδρίας αστεροειδών




Τόσα αστέρια σε ένα βλέμμα. Συνάντηση πρώτη. Σε μία αίθουσα αναμονής να περιμένω το μοιραίο. Όλα σχεδιάστηκαν πριν χρόνια. Προτού γεννηθώ. Προτού γεννηθείς. Μπορεί να γεννηθήκαμε για να συναντηθούμε. Ο χρόνος διακλαδωτά κυλά. Οι στιγμές μοιάζουν σαν διλήμματα επί διλημμάτων και τις ζήσαμε όλες.

Πλούσια ήρθα σε σένα. Μη νοιώθεις ότι σε περιμένω για να κερδίσω αναμνήσεις ή εμπειρίες. Όλα τα περιφερειακά τα έζησα. Τώρα ήρθε η ώρα να ζήσω την ουσία. Μαζί σου να βάλω τέλος στην πρώτη συνεδρία αστεροειδών και να περάσουμε στη δεύτερη φάση της ζωής μας. Πρώτη η πρόβα. Τώρα μαζί σου, η πρεμιέρα μου.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Λείπω




Ξεγυμνώνεις τη ζωή με αυτή την απουσία. Μία αόρατη βροχή ξεπλένει τα χρώματα και όλα λείπουν. Όσο επιμένεις, αρχίζω να λείπω κι εγώ. Από μένα. Φταίει που έμαθα να υπάρχω φορώντας το ρούχο σου. Τόσο φθαρμένο από τα αγγίγματα, κι όμως ακόμη μου ταιριάζει απόλυτα. Σαν να ράφτηκε για μένα. Ο καθρέφτης ψεύτης. Δείχνει όλες τις ατέλειες. Τα δάκρυα που σκίζουν τις ραφές. Τον πόνο που ξηλώνει τα κουμπιά του. Την θλίψη που κόβει τις ράντες.
Και το φόρεμα πέφτει. Γυμνή στον καθρέφτη μου. Τι περιμένεις; Πόσο να ανοίξω το παράθυρο για να νιώσεις πόσο κρύο κάνει εδώ μέσα;
Λείπω. Με τον καιρό ίσως επιστρέψω ξανά. Μπορεί όμως και να με προλάβεις.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Μου λείπεις



Mου λείπεις. Έμεινε η φωνή μόνο με τη σκιά της. Έχουν σκιά οι φωνές; Ξέχασα να σε ρωτήσω πριν φύγεις. Κρατάω μέσα στα χέρια μου τον ήχο σου. Η νύχτα δύσκολα περνά απέναντι. Σπάνε οι σιωπές και δεν αντέχουν τόση μοναξιά.

Σου ζητώ να μου στείλεις λίγο άνεμο.Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Μου λείπεις. Και χρειάζομαι οπωσδήποτε λίγο φως, λίγο άνεμο και λίγο φιλί.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Φώτα




Όταν έρχεσαι ανάβουν όλα τα φώτα.
Τα φώτα στο δρόμο που διασχίζεις, τα κεριά στις εκκλησίες που προσεύχομαι, τ' αστέρια στον ουρανό που ελπίζω, τα μάτια μου που συνήθως είναι σκοτεινά, οι εμπρησμοί στο σώμα μου που σου χαρίζεται, οι προβολείς στο μικρό θεατρικό του έρωτά μας, οι συναγερμοί μου γιατί αποσυντονίζομαι, η ένδειξη της εξόδου κινδύνου για να προλάβω να σώσω λίγο πάθος για την επόμενη φορά.

Θυμάσαι; Πάντα σου το έλεγα: να χωρίζουμε πριν πιούμε όλα τα φιλιά. Πριν καταναλώσουμε όλη την ενέργεια στο "άναμμα" του έρωτά μας. Ας αφήσουμε μερικά φώτα για την επόμενη φορά. Να έχει λόγο η καρδιά να χτυπάει. Να παράγει ρεύμα ερωτικό.

Κλείνω τους διακόπτες μου. Μέχρι την επόμενη φορά θα σε περιμένω στο βαθύ σκοτάδι μου.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Σταματάω το χρόνο




Δεν κουνιέμαι. Μένω ακίνητη πάνω στη μουσική. Σταματάω τον προσωπικό μου χρόνο. Ούτε αναπνέω. Μόνο με την καρδιά μετράω μερικές στιγμές. Όμως, αυτές αξίζουν όσο όλες οι άλλες μαζί.