Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Η λάθος ερώτηση


Βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη। Με κοιτάζω κατάματα। Διστάζω να αποδεχτώ εκείνο το γέλιο που κρύβεται πίσω από τα κλειστά χείλη σαν να μου λέει 'σου το είπα εγώ!'। Δεν γελάω εγώ। Γελάει το είδωλο! Πάλι έχασα στο παιχνίδι του έρωτα। Πάλι μόνη μου να ψάχνω απαντήσεις। Κι όμως είπαμε ότι υπάρχουν ερωτήσεις χωρίς απάντηση।
Σήμερα δεν φοβάμαι μήπως κάνω μία ερώτηση στον εαυτό μου που δεν έχει απάντηση। Σήμερα φοβάμαι μήπως κάνω την λάθος έρώτηση। Εκείνη που θα με φέρει πίσω στο σημείο εκκίνησης। Και ξαφνικά αντί να είμαι μπροστά στο είδωλό μου και να απολογούμαι, θα βρεθώ πάλι μπροστά σου και θα ζητώ πάλι εκείνη την αγάπη για την οποία τώρα απολογούμαι।
Υπαρχουν λάθος ερωτήσεις, που γίνονται στη λάθος στιγμή। Υπάρχουν και λάθος αγάπες; Υπάρχει απάντηση σε αυτό;

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ερωτήσεις κάτω από την Πανσέληνο...



Είχε ξημερώσει γι α τα καλά। Όμως είχα ανάγκη να παραταθεί λίγο ακόμη η νύχτα। Έτσι, έκλεισα τα μάτια, έβαψα μαύρο τον ουρανό και ζωγράφισα ένα Φεγγάρι δικό μου। Είναι στιγμές που γυρίζεις το βλέμμα πίσω και αναρωτιέσαι:

-Πώς έφτασα ως εδώ;
-Ποιος φύλακας άγγελος με βοήθησε στις τόσο δύσκολες στιγμές που πέρασα;
-Πόσο δρόμο έχω ακόμη μπροστά μου;
-Πόσο ακόμη αντέχω να αγαπήσω και να αγαπηθώ;

Κάποιες απαντήσεις δεν εκμαιεύονται ανακριτικά। Μόνο αν παρακαλέσεις τις αποσπάς। Με τρυφερότητα, χωρίς να δείξεις ότι τις έχεις απόλυτη ανάγκη και εξαρτάσαι από αυτές। Γιατί πώς να ανακρίνεις το φεγγάρι, τη νύχτα ή τη ζωή;
Ανακρίνω εμένα, συνεχώς... αλλά η αυστηρότητά μου σταματά εκεί। Μετά στρέφω το βλέμμα με τα μάτια κλειστά στον δικό μου ουρανό και ζητιανεύω απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν!

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Λόγια σκληρά


Πάντα είχα αδυναμία στους αυστηρούς ανθρώπους, τους απαιτητικούς। Εκείνους που ζητούσαν πολλά από τον εαυτό τους και από τους άλλους।Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις, γιατί ζητάνε όλο και περισσότερα। Δεν ζητάνε από εγωισμό, αλλά γιατί θέλουν να σε οδηγήσουν να πετύχεις πιο πολλά। Αυτοί οι άνθρωποι που περασαν από τη ζωή μου ακόμη έρχονται στο μυαλό μου πού και πού। Είχα μερικούς καθηγητές στο λύκειο, που ποτέ δεν χάριζαν εύκολες επιβραβεύσεις। Οι περισσότεροι δεν τους συμπαθούσαν। Για μένα ήταν οι αγαπημένοι μου। Μιλούσαν με λόγια σκληρά, ήταν δύσκολοι άνθρωποι। Το βλέμμα τους σε τρόμαζε και καθόσουν προσοχή, δεν τολμούσες να μπεις στην τάξη αδιάβαστος। Μεγαλώνοντας συνάντησα δύο διευθυντές στο χωρο εργασίας μου με αυτό το απαιτητικό ύφος। Με βοήθησαν πολύ να γίνω καλύτερη στη δουλειά μου , από ότι με βοήθησε ένας άλλος που θυμάμαι που ήταν πολύ συμπαθητικός, αλλα καθόλου απαιτητικός।Σε αυτούς τους αυστηρούς ανθρώπους χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα। Και πρώτος από όλους ήταν ο πατέρας μου। Δύσκολος άνθρωπος που ποτέ δε μου χαμογέλασε με ένα μπράβο στο στόμα। Πάντα έλεγε ένα μέτριο σχόλιο ότι τα πηγαίνω καλά μεχρι εδώ, αλλά υπάρχει και το πιο πέρα। Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι να καταφέρω να τους μοιάσω λίγο στο κομμάτι της διαπαιδαγώγισης των παιδιών μου।

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ανάκριση σημαίνει έρευνα



Βρεθηκα πριν μέρες μόνη μου στη θάλασσα। Συνειδητοποίησα πόσο λίγα ήξερα για όλα όσα έβλεπα γύρω μου। Θυμήθηκα το Σωκράτη। Τίποτε δεν ξέρω, σκέφτηκα। Τι μενει? Δενείμαι και μικρή। Μόνο η έρευνα। Η έρευνα όμως θελει κόπο। Ποιος μπορεί να βρει το χρόνο να ερευνήσει την ιστορία του κοσμου; και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τα συναισθηματα। Αυτο πουμε καίει αυτόν τον καιρό είναι πως μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος। Οι παππούδες έλεγαν Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι। Εγω πιστεύω κάτω από τις καταλληλες συνθήκες αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου। Αυτό ψάχνω τωρα। Πώς αλλάξει κάποιος συνήθειες; Πώς αλλάζει νοοτροπία; Με ένα σεισμό αλλάζει το τοπίο। Τι πρέπει να ταρακουνήσει τον άνθρωπο, την καρδιά του, την ψυχή του για να αλλάξει κι αυτή;
Η Ανάκριση μιας έρευνας ποτέ δεν ολοκληρώνεται από ένα άτομο। Πρέπει να προστεθούν πολλοί για να ακουστούν διαφορετικές γνωμες। και πάλι δεν ξέρω αν απαντηθούν τα ερωτήματα!

Καλως σας βρήκα।