Θυμήθηκα το όνομά του. Πιο μεγάλος και πιο σοφός από μένα. Εγώ μικρό παιδί και ένιωθα τις σκέψεις του για τη ζωή να χαϊδεύουν τη φαντασία μου. Μου άπλωσε το χέρι και το έπιασα. Ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω κάτι. Όλα ήρθαν από μονα τους, σαν φυσικό επόμενο της επαφής μας. Μου έμαθε να αγγίζω τα όνειρα με προσοχή και σεβασμό. Μέσα από παραμύθια μου δίδαξε τον έρωτα και την αγάπη, την αποτυχία και το πείσμα. Θυμάμαι με νοσταλγία όλες τις κοινές μας ώρες. Πόσο μεγάλωνε ο κόσμος μέσα από τα λόγια του! Και πόσο μου έμαθε να αγαπώ τα βιβλία και τις ιστορίες. Μετά από τρεις, τέσσερις ώρες μαζί του πήγαινα σπίτι και έγραφα με τις ώρες τις σκέψεις μου πανω στις σκέψεις του. Έψαχνα στα βιβλία να διαβάσω ιστορίες, να έχω κι εγώ να του αφηγηθώ κάτι, μην τυχόν και βαρεθεί και φύγει. Είχα δεθεί μαζί του με έναν έρωτα παιδικό, όπως η μαθήτρια με τον Δάσκαλο. Κι εκείνος το ήξερε. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει, πριν μου δώσει αφορμή για όλα. Ήταν Μέντορας.
Ακόμη ψάχνω, μαθαίνω, και τον σκέφτομαι συχνά, γιατί αυτός μου δίδαξε τα πρώτα βήματα. Όμως, καθώς περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρω. Ακόμη και στον έρωτα, που τόσα έχω ζήσει. Μπορώ να πω ότι προχώρησα μόλις ένα βήμα πιο πέρα από το πρώτο, το δικό του!
