Ξεγυμνώνεις τη ζωή με αυτή την απουσία. Μία αόρατη βροχή ξεπλένει τα χρώματα και όλα λείπουν. Όσο επιμένεις, αρχίζω να λείπω κι εγώ. Από μένα. Φταίει που έμαθα να υπάρχω φορώντας το ρούχο σου. Τόσο φθαρμένο από τα αγγίγματα, κι όμως ακόμη μου ταιριάζει απόλυτα. Σαν να ράφτηκε για μένα. Ο καθρέφτης ψεύτης. Δείχνει όλες τις ατέλειες. Τα δάκρυα που σκίζουν τις ραφές. Τον πόνο που ξηλώνει τα κουμπιά του. Την θλίψη που κόβει τις ράντες.
Και το φόρεμα πέφτει. Γυμνή στον καθρέφτη μου. Τι περιμένεις; Πόσο να ανοίξω το παράθυρο για να νιώσεις πόσο κρύο κάνει εδώ μέσα;
Λείπω. Με τον καιρό ίσως επιστρέψω ξανά. Μπορεί όμως και να με προλάβεις.
