Όταν τελείωναν οι μπογιές στην κασετίνα χρησιμοποιούσα αυτοσχέδιες για να ολοκληρώσω την ζωγραφιά. Το βερνίκι των νυχιών, το κραγιόν, το διορθωτικό, κάτι ξεχασμένα αρωματικά κεριά. Μετά άναβα το γκαζάκι και έκαιγα την άκρη από το χαρτόνι. Σκληρό χαρτί. Σκληρή ζωή. Δύσκολα καίγεται.
Έτσι ζωγράφιζα μικρή.
Πλέον έπαψα να ζωγραφίσω. Η ζωή ζωγραφίζει πια. Μου επιστρέφει σκληρά υλικά με τρυφερές μορφές και θέλει χρώμα από τα μαλλιά, τα μάτια, την καρδιά μου για να ολοκληρώσει το έργο της...
Προσφέρω όσα ζητήσει και πιο πολλά. Και περιμένω να δω πώς θα χρησιμοποιθήσει το διάφανο από τα δάκρυα που αντί να ζωγραφίσει γραμμές, τις σβήνει...
νομίζω πως όταν πάψει κανείς να ζωγραφίζει, να γράφει ή να μιλά δυο τινα συμβαίνουν... ή είναι μύστης ή... νεκρός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μάγισσες συναναστρέφονται με τους μύστες. :)
ΔιαγραφήΚι αν από τα πολλά δάκρυα το σχέδιο είναι πια αφηρημένο; Αν δεν υπάρχει καμία σταθερή γραμμή στο σκίτσο σου και η ζωγραφιά είναι πλέον μια μεγάλη χρωματιστή μουτζούρα; Τότε τι κάνεις; Δε μπορείς να ζητήσεις και τα ρέστα δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν και οι μουτζούρες νόημα. Χρειάζεται μόνο ανάλυση και επεξεργασία.
ΔιαγραφήΤι κι άν κίνδυνοι ελοχεύουν σαν αφήσεις τις τύχες των γραμμών σου στον σουρεαλιστή ζωγράφο που λέγεται ζωή, η μορφή που τελικά θα σκιαγραφηθεί θα είναι τόοο αναπάντεχα διαφορετική απο αυτή που σκιτσάριζες στα μικρατά σου, που θα εκπλαγείς πόσο πραγματικά σου μοιάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Μεγαλώνοντας το αγόρι μοιάζει στον πατέρα που μια ζωή αμφισβητούσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλώνοντας το κορίτσι μοιάζει στην μητέρα που μια ζωή απέφευγε.
Δεμένοι μεγαλώνουμε και μοιάζουμε στη ρίζα που μας γέννησε.
http://www.youtube.com/watch?v=MlylYTvBl7E