Βγήκε για λίγο το βλέμμα της έξω από το παράθυρο। Το χρόνο τον νιώθεις όταν σφίγγει γύρω σου τη μεζούρα του। Την μετρούσε εδώ και ώρα। Κάτι του ξέφευγε κι όλο από την αρχή μετρούσε τα μακριά της δάχτυλα, τη λεπτή της μέση, τα πόδια της, το πλατύ χαμόγελο। Κι απορούσε με το κουράγιο της να γελά।
Τελευταία μέρα। Αύριο έρχεται η άνοιξη। Εκείνη θα λείπει। Κανονίστηκε το δρομολόγιο। Με το νυχτικό θα ταξίδευε। Ο οδηγός είχε έρθει ξημερώματα। Λίγο πριν μυρίσει άνοιξη ο αέρας। Εκείνη έγυρε στο μαξιλάρι। Έκλεισε τα μάτια και με έναν αναστεναγμό χάθηκε στο ταξίδι।
Μην περιμένεις। Πάντα έρχεται η άνοιξη । Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।
Τόσα λουλούδια ανθισμένα। Τι να τα κάνω όταν δεν έχω παράθυρα ανοιχτά εκείνα τα όμορφα μάτια της να δουν αυτό που βλέπω;
Μην περιμένεις।Πάντα έρχεται η άνοιξη। Όμως κάποιες φορές έρχεται αργά।
