Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Πρέπει να με αλλάξεις



Βούλιαξα σ'αυτό το έλος μιας σχέσης που ίδια μένει τόσα χρόνια। Τόσες στιγμές χωρίς προσωπικότητα। Ίδιες। Ανούσια ίδιες και μικρές। Και εγώ μέσα στο χωλ, στο σαλόνι, στο δωμάτιο, στο μπάνιο, σαν έπιπλο που αλλάζει θέση, αλλά όχι δυναμική।
Πίνω τον καφέ μου। Σχεδόν χλιαρό, εδώ και ώρα। Χαζεύω έξω। Κουράστηκα। Πίστεψέ με। Θέλω να μου δώσεις το χέρι σου ή να γυρίσεις την πλάτη σου। Να με σκουντήξεις। Να με σπρώξεις। Να φοβηθώ μην σε χάσω। Να ζεστάνεις πάλι τον καφέ। Να αλλάξεις τη θερμοκρασία του δωματίου। Να βγάλω τα ρούχα μου ή να ντυθώ πιο ζεστά। Να με αιφνιδιάσεις। Να σε περιμένω από εκεί και να έρχεσαι ανάποδα ή να μην έρχεσαι καθόλου। Να καθυστερείς σαν την άνοιξη και να με πονάς।
Κουράστηκα να είμαι προβλέψιμη। Να είσαι κι εσύ। Να είναι και η σχέση μας। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω।
Οι εποχές αλλάζουν। Η ζωή ανανεώνεται। Γιατί όχι κι εμείς;
Πέρασαν οι απόκριες। Δεν φοράω μάσκες, αλλά όταν έρθεις από τη δουλειά δε θα με γνωρίσεις। Αλλάζω। Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω και είναι δύσκολο να με δεχτείς ή να με πολεμήσεις। Γιατί όλοι μας δύσκολα δεχόμαστε τον εαυτό μας, όμως και δύσκολα τον πολεμάμε।
Αυτό το δύσκολο κομμάτι της συμβίωσης θα αναθερμάνει τη σχέση μας και το φιλί μας θα το ζητάμε και δε θα το δίνουμε από συνήθεια।
Σου στέλνω μύνημα επείγον। Πρέπει να με αλλάξεις। Πρέπει να σε αλλάξω। αλλιώς...