Είχε ξημερώσει γι α τα καλά। Όμως είχα ανάγκη να παραταθεί λίγο ακόμη η νύχτα। Έτσι, έκλεισα τα μάτια, έβαψα μαύρο τον ουρανό και ζωγράφισα ένα Φεγγάρι δικό μου। Είναι στιγμές που γυρίζεις το βλέμμα πίσω και αναρωτιέσαι:
-Πώς έφτασα ως εδώ;
-Ποιος φύλακας άγγελος με βοήθησε στις τόσο δύσκολες στιγμές που πέρασα;
-Πόσο δρόμο έχω ακόμη μπροστά μου;
-Πόσο ακόμη αντέχω να αγαπήσω και να αγαπηθώ;
Κάποιες απαντήσεις δεν εκμαιεύονται ανακριτικά। Μόνο αν παρακαλέσεις τις αποσπάς। Με τρυφερότητα, χωρίς να δείξεις ότι τις έχεις απόλυτη ανάγκη και εξαρτάσαι από αυτές। Γιατί πώς να ανακρίνεις το φεγγάρι, τη νύχτα ή τη ζωή;
Ανακρίνω εμένα, συνεχώς... αλλά η αυστηρότητά μου σταματά εκεί। Μετά στρέφω το βλέμμα με τα μάτια κλειστά στον δικό μου ουρανό και ζητιανεύω απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν!
