Πάντα είχα αδυναμία στους αυστηρούς ανθρώπους, τους απαιτητικούς। Εκείνους που ζητούσαν πολλά από τον εαυτό τους και από τους άλλους।Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις, γιατί ζητάνε όλο και περισσότερα। Δεν ζητάνε από εγωισμό, αλλά γιατί θέλουν να σε οδηγήσουν να πετύχεις πιο πολλά। Αυτοί οι άνθρωποι που περασαν από τη ζωή μου ακόμη έρχονται στο μυαλό μου πού και πού। Είχα μερικούς καθηγητές στο λύκειο, που ποτέ δεν χάριζαν εύκολες επιβραβεύσεις। Οι περισσότεροι δεν τους συμπαθούσαν। Για μένα ήταν οι αγαπημένοι μου। Μιλούσαν με λόγια σκληρά, ήταν δύσκολοι άνθρωποι। Το βλέμμα τους σε τρόμαζε και καθόσουν προσοχή, δεν τολμούσες να μπεις στην τάξη αδιάβαστος। Μεγαλώνοντας συνάντησα δύο διευθυντές στο χωρο εργασίας μου με αυτό το απαιτητικό ύφος। Με βοήθησαν πολύ να γίνω καλύτερη στη δουλειά μου , από ότι με βοήθησε ένας άλλος που θυμάμαι που ήταν πολύ συμπαθητικός, αλλα καθόλου απαιτητικός।Σε αυτούς τους αυστηρούς ανθρώπους χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα। Και πρώτος από όλους ήταν ο πατέρας μου। Δύσκολος άνθρωπος που ποτέ δε μου χαμογέλασε με ένα μπράβο στο στόμα। Πάντα έλεγε ένα μέτριο σχόλιο ότι τα πηγαίνω καλά μεχρι εδώ, αλλά υπάρχει και το πιο πέρα। Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι να καταφέρω να τους μοιάσω λίγο στο κομμάτι της διαπαιδαγώγισης των παιδιών μου।
